In verschillende media, onder meer ook in de Gelderlander, is het bijzondere project van Rocco Ostermann en Wout Kemkens al belicht. Een bezoek, twee jaar geleden aan de Arnhemse Blue Bandbajes, leidde tot een samenwerking van de Arnhemse muzikanten met gedetineerden in verschillende gevangenissen, met als doel samen muziek te maken.     

Met gitaar en kladblok in de hand trokken Ostermann en Kemkens de huizen van bewaring binnen,  om ter plaatse de verhalen over deze voor de meeste mensen nogal onbekende biotoop en zijn dag en nacht bewaakte bewoners op te tekenen en op muziek te zetten. Zeg maar dat ze verder gingen waar Johnny Cash in Folsom en San Quentin was gebleven.  

Het resultaat, begin mei op plaat uitgekomen, is veel meer dan zomaar een muzikale vertelling.

De Niemanders laten je tot in elke vezel de wrok, de spijt, de woede, het verdriet, de hoop, de berusting, de paranoia en talloze andere emoties voelen van mensen die hun vrijheid hebben moeten inleveren omdat ze een misdaad hebben begaan en die zich moeten zien te handhaven in een wereld die eigenlijk niet van deze wereld is. 

Het principe van de vrijheidsberoving als straf is in de kern gekmakend en als je dat nog niet wist, dan kom je daar wel achter door de monumentale liedjes van De Niemanders, waarin woord en muziek voortdurend met elkaar in harmonie zijn.

De rücksichtloze razernij in Van niets naar iets, de baanbrede beklemming in Die ogen - misschien wel het sterkste nummer -, de militant malende  molen van gedachten in Kopfkino, ze spreken boekdelen. En dat zijn dan nog maar een paar tracks.

Ostermann en Kemkens grijpen je veertien nummers lang bij de strot met hun heftige mengeling van rockmuziek in de zesde versnelling, afrobeat, blues, psychedelica en pianogestuurde ballad. Wie het duo al kende van Shaking Godspeed en Donnerwetter weet dat het niet voor het kampioenschap behaagziekte gaat. De Niemanders is zo’n plaat die even je comfortzone moet doorbreken, alvorens de schoonheid prijs te geven die in de diepte ervan verborgen ligt. 

Sterker, na elke nieuwe keer dat je het album hebt gehoord, groeit de overtuiging dat werkelijk alles er aan klopt: het concept, de uitwerking, de opbouw, de voordracht, de overtuiging, het vakmanschap. Een met liefde en respect gemaakt kunstwerk is het. Om dat beter te begrijpen, kun je ook nog luisteren naar de podcast die over de totstandkoming is gemaakt.

Ironische pech, trouwens, dat Ostermann en Kemkens nu door de corona zelf opgehokt zitten. Mogen zij in de virusvrije toekomst alsnog in de theaters de vruchten plukken van deze muzikale meteorietinslag die in Nederland zelden wordt vertoond.