De Amerikaanse singer-songwriter maakt op Sorceress toegankelijke popmuziek die teruggrijpt op wat in voorgaande decennia in zwang was bij sterke vrouwelijke artiesten en houdt daarbij het midden tussen middle-of-the road en alternatief. 

Haar muziek is daardoor avontuurlijk genoeg om het spannend te houden en braaf genoeg om er mee bevriend te durven zijn. Op gezette tijden klinkt ze als de wat minder excentrieke zuster van Lana del Rey.

Williamson kan mooie liedjes schrijven, zoals blijkt uit het bovengemiddeld sterke Sorceress, een poëtische liefdesverklaring op folkmuziek. Pal daarna volgt het in een jarentachtigsound gegoten Infinite scroll, dat in vergelijking met de titelsong meer doorsnee is. 

Dicht bij het Lana del Grey-gevoel komt Williamson in How ya lonesome, een dromerig sfeerlied dat aan een late jarenzestigfilm verwant lijkt. Haar  karakteristieke zachte zuchtmeisjesstem klinkt er nog wat nadrukkelijker in dan gemiddeld.   

Ponies in town, over een verloren liefde, springt er ook uit, opnieuw gezongen op een folky melodie en basaal akoestisch geïnstrumenteerd. 

In Harm none gaat Williamson net zo gedoseerd te werk, maar wordt het dankzij delicaat toegevoegde elektronica wat groter.   

Het eind van het liedje is dat Sorceress de plaat is van een getalenteerde artiest die meer in haar mars heeft dan gemiddeld, maar die haar meest overtuigende, coherente werk nog moet maken.