Glucks 'Orfeo ed Euridice' in de briljante 'paleisversie'

Dirigent Diego Fasolis stort zich hier niet op de gebruikelijke versie van 1762 die bij veel van zijn collega's zo populair is. Nee, híj komt met de versie voor het Koninklijk Paleistheater van Napels uit 1774 op de proppen. Trouwens, er is nóg een Napolitaanse versie. Ook uit 1774. Die maakt er een opera van drie akten met meer rollen van.

In de 'paleisversie' vinden we toegevoegd vocaal vuurwerk, een hogere partij voor Orpheus (nu een mannensopraan) en gedeeltelijk andere muziek voor Euridice. Twee van haar nieuwe nummers zijn waarschijnlijk niet van Christoph Willibald von Gluck maar van Egidio Lasnel, een pseudoniem voor de edelman Diego Naselli.

Het geheel komt door deze veranderingen danig opgefrist over. Een duidelijk voorbeeld is ook de bijna stuk gezongen aria Che farò. Hier klinkt die werkelijk als nieuw. Zeker in de intens vanuit het hart gezongen vertolking door Philippe Jaroussky.

Hij is trouwens de ster van dit album. Heerlijk zoals de populaire countertenor met veel expressie stralend uit de luidsprekers schalt. Lof ook voor de beide dames, Amanda Forsythe als een pure Euridice en Emöke Baráth als een kittige, verleidelijke Amor, het Coro della Radiotelevisione svizzera en het orkest I Barocchisti. Wat een sprankeling en emotionaliteit. Geen twijfel mogelijk: dit is een niet te missen hoeksteen voor iedere operaverzameling. Aanschaffen dus.