Zuidelijke prediker met humor en realisme

In zijn specifieke geval moet je daar ook nog deltablueszanger Son House bij optellen, net als Partridge een dominee voordat-ie de muziek in ging. Dit is geen witte muziek of zwarte muziek, dit is Amerikaanse muziek, als u begrijpt wat ik bedoel, en het bewijs dat het land op dat vlak ook een hoge culturele standaard heeft.

In de liedjes van Partridge schrijnt en schuurt het, maar ze toveren ook regelmatig een glimlach op je gezicht. Het leven valt niet mee, maar ja, we moeten er maar niet te lang bij stlstaan en proberen het beste ervan te maken, zo luidt de boodschap die je er aan zou kunnen ontlenen.

In Ride Willie ride brengt hij een subtiel saluut aan Willie Nelson en aan iedereen die net als Willie en hijzelf als artiest de wereld een beetje beter tracht te maken en onderwijl met zoiets triviaals als de belastingdienst in het reine moet zien te komen. Die jongens kunnen je geld wel afpakken, maar niet je ziel, constateert Partridge. In I wish I was a punk rocker breekt hij een lans voor de artiesten die hun ziel volgen en eerlijkheid boven winstbejag verkiezen. En Our babies will never grow up to be astronauts is een. ironisch pleidooi voor tevredenheid met wat je hebt, inclusief een sneer naar wie het hoog in zijn bol heeft.

Donkerder, realistischer en nog poëtischer komt hij uit de hoek in The ghosts of Mobile, over zijn geboortestad, waar de demonen van de slavernij en de strijd tussen Noord en Zuid nog over de katoenvelden waren. En Prison tattoos is een bittere ode aan de have-nots, die ook in Amerika een dubbeltje blijven en nooit een kwartje zullen worden. Negen liedjes, negen keer trefzeker: Abe Partridge kan zijn illustere voorgangers recht in het gezicht aankijken.