Dat ik hier mag wonen, buiten en toch in de stad

Nijmegen, omringd door de mooiste natuurgebieden. De Ooij, de Spiegelwaal, de Waal, Hatertse Vennen. Vanuit alle kanten geeft het water een gevoel van ruimte en het bos de koestering van groene beschutting.

Heerlijk de ruime, zonnige tuin, de bloemen, het uitzicht op weiland en paarden. De kat op jacht. De kippen scharrelend door de bloembedden.

Nooit geweten dat kippen zo intuïtief met zon- en maandstand leven. Voor het donker zitten ze veilig binnen en op stok, uit zichzelf. De eerste dag was ik ze kwijt. Weet nu dat ze zelf in het binnenhok gaan slapen.

Intussen worden er twee kippen bijgebracht. De ren wordt een heus kippenhok. De veren vliegen in het rond. Kip één wil de haan voor zichzelf en vecht de nieuwe aanwinsten de tent uit. Het verzet wordt na een paar dagen opgegeven. Niets aan te doen, haan heeft meerdere vrouwen, het is zoals het is.

Vroeg in de ochtend fiets ik van Bemmel naar Nijmegen. Altijd over de Waaldijk, het uitzicht is fenomenaal. De ochtendmist maakt de verte wazig waardoor het lijkt of de Waal en zijn uiterwaarden dichter naar me toe komen.

Mijn ogen blijven gefixeerd op dit bijzondere stuk natuur, de weidsheid, de rust. De geluiden van allerlei soorten vogels. Niemand voor me, niemand achter me. Ik kan zingen zo hard ik kan. Dat is dan ook wat ik doe. De hoogste noten ontsnappen mijn mond, vals of hard, het maakt volgens mij niet uit. Ik leef me uit en voel me vrij.

‘Dat ik hier mag wonen’ gaat er door me heen, buiten en toch in de stad. Een golf van gelukzaligheid dwarrelt rondom mijn hart, warm en tintelend.

Deze bijdrage is van Odile Doevendans uit Nijmegen.