Een lied komt mijn hoofd binnenzweven

De talloze crisissen in ons land, die elkaar lijken te versterken en maar door blijven sudderen, helpen daar natuurlijk niet bij. Ook niet de manier waarop men met elkaar communiceert. Of het nu om het gekrakeel in de politieke arena gaat of om het leven van alledag – wanneer je bijvoorbeeld als consument een praktische vraag hebt aan een energie-, telefonie- of andersoortig bedrijf.

Je mag blij zijn dat je een persoon van vlees en bloed te spreken krijgt die je vriendelijk en met verstand van zaken te woord staat. Chatten met een robot biedt geen soelaas, want die pikt de nuance niet op. We zullen ons neer moeten leggen bij deze onpersoonlijke manier van communiceren.

Wat niet wegneemt dat me soms een nostalgisch gevoel van verlies bekruipt. Alsof je iets vertrouwds bent kwijtgeraakt wat nooit meer terugkomt. De laatste tijd zweeft er steeds vaker een lied mijn hoofd binnen: Vluchten kan niet meer uit 1977, dat werd gezongen door het duo Arean/Halsema.

De tekst van dit prachtige lied is in grote lijnen van toepassing op de huidige tijd, vind ik. Soms letterlijk soms in symbolische zin. Er zijn oorlogen aan de gang, waarvan er een heel dichtbij, met verstrekkende gevolgen; we blijven onze aarde uitputten; we gaan inderdaad de ruimte in – nu ook als toeristisch uitje voor de superrijken; wereldwijd slaan mensen op de vlucht – waarbij de vraag is waar het voor hen nu echt veilig schuilen is.

Twee tekstregels gaan – godzijdank – niet op: die over de laatste vlinder die sterft op de allerlaatste bloem en over de supersonische boem die alle muziek vervangt. Vlinders en bloemen zijn in ons land niet uitgestorven en mooie muziek is er ook nog volop. Ik tel mijn zegeningen terwijl ik de melodie zachtjes voor me uit neurie.

Inge Quatfass uit Mook