Er was eens een nieuwe bestuurscultuur

Alle overheidsdiensten hielden zich aan de wetten en regels zoals die voor de overheidsdiensten waren opgesteld en waren transparant en helder voor de burgers. Kritische vragen gesteld in het parlement aan het adres van de regering werden naar eer en geweten beantwoord en debatten werden gevoerd op goede argumenten en feiten. 

Het taalgebruik in het parlement was fair, soms scherp maar nooit ordinair of persoonlijk, altijd op de inhoud en met respect naar elkaar. Een minister is dan geen echte excellentie meer en rookt ook geen sigaren meer, maar werd toch altijd nog met respect behandeld.

De Kamervoorzitter ‘regeerde’ met strakke hand waardoor debatten echt debatten werden met inhoud. In dit land waren er geen twitter accounts waar ministers en Kamerleden konden worden beledigd, welnee dit was streng verboden. Andere sociale media waren inmiddels voorzien van diverse filters zodat ook hier ‘fairplay’ de modus was.

Saai? Welnee, openheid van zaken naar de Tweede Kamer en de burgers, transparante wetgeving die ook uitvoerbaar is en fairplay moeten de eigenschappen worden van een bestuurscultuur waar alle Kamerleden en burgers achter kunnen staan. 

Ik geef toe, eenmaal op het zachte pluche van de macht is het moeilijk de blik eerlijk en scherp te houden, want macht is ‘oh zo lekker’ en al gauw raken parlementsleden ‘gevangen’ in de kluwen van het politieke stelsel. We hoeven de zittende demissionaire regering maar als voorbeeld te nemen, die willen niet weg tenzij ze sneuvelen in het geweld van hun eigen onvolkomenheden. 

Deze bijdrage is ingestuurd door Dick Stoel uit Nijmegen. Hij gaf 41 jaar geschiedenis op het Montessori College.