Getver, zodra ik de keuken binnenkwam, wist ik al hoe laat het was

Wat ik nog veel erger vond, was de zelfgemaakte pudding. Niet vanuit een pakje, maar zelf bereid met alle benodigde ingrediënten om bijvoorbeeld vanillepudding te maken. Als afsluiting van de warme maaltijd tussen de middag kwam er zo nu en dan ook griesmeelpudding met bessensaus op tafel.

Getver, zodra ik de keuken binnenkwam, wist ik al hoe laat het was. De geur van warme melk met griesmeel in de pan op het gasfornuis. Mijn moeder erachter in een schort en de houten pollepel in de aanslag om te voorkomen dat de griesmeelpap vast zou ‘koeken’ in de pan.

De platte borden gingen van tafel en daarvoor in de plaats kregen we een diep bord voor onze neus. Mijn moeder kwam binnen met de pudding en de ogen van mijn broers begonnen al te glunderen. ,,Wij willen het vel!”

De rillingen liepen me dan over de rug, het vel was zo mogelijk nog erger dan de pudding eronder.

Mijn moeder schepte het vel eraf en legde het als een blubberig deinende massa bij mijn broers in het bord. Binnen no time waren de vellen naar binnen gewerkt en kon de volgende puddinggang komen: de griesmeelpudding zelf en als laatste een lepel warme bessensaus.

Ik kreeg alleen een lepel bessensaus, dat vond ik wél lekker. Geen pudding alsjeblieft. ,,Mogen we nog een beetje?”, kwam als altijd de vraag van mijn broertjes. Zo nu en dan werd hun wens ingewilligd maar meestal hoorden ze: ,,Nee, dit bewaren we voor morgen”.

Ik kon niet wachten tot het overmorgen zou worden. Morgen eerst weer een ‘griezel’puddingdag.

Vera Oor, Nijmegen