Ik wil mijn kinderen later niet opzadelen met ‘oude meuk’

Al maanden wil ik opruimen of anders gezegd wil ik dat alles opgeruimd is. Het resultaat lonkt, het proces houdt mij tegen. Ik wil mijn kinderen later niet opzadelen met ‘oude meuk’, maar wil ook niet dat zomaar alles weggegooid gaat worden, dus ga ik vandaag aan de slag. 

Tussen al die spullen ligt een verhaal verstopt, mijn levensverhaal verbonden met dat van hen die mij lief zijn en waren. Ik weet wat dit proces met mij gaat doen, wat er tot nu niet helemaal aan toe. Foto’s worden van de mooiste momenten gemaakt , van alle andere dingen bewaar je alleen dat wat je raakt . 

Terwijl ik bezig ben, dwalen mijn gedachten af. Mijn ogen vullen zich soms met tranen en plooit mijn mond zich in een glimlach. Het lijkt alsof ik mezelf voor even in de tijd heb teruggezet. Ik zie mijn kinderen vrolijk lachend in een tuin spelen, ze hadden de leeftijd die hun kinderen nu hebben. Wat lijken ze op elkaar. 

Ik zie mezelf als moeder van drie jonge kinderen, intens gelukkig en stil genietend van hun aanwezigheid. Ik kan het bijna weer voelen. Voor mij staan drie dozen. Op de eerste staat ‘bewaren’, op de tweede staat een ‘vraagteken’ en op de derde met dikke letters ‘weg’. 

De laatste doos blijft lang leeg. Uiteindelijk belanden daar de ‘mislukte’ foto’s in en de helft van de dubbele foto’s. De doos met het vraagteken is half gevuld. De doos waar ‘bewaren’ op staat is tot aan de rand gevuld. De eerste stap is gezet. Vandaag heb ik genoeg herinneringen opgehaald, zowel goede als verdrietige maar horend bij een rijk en vol leven.

Carmen Schlosser uit Beuningen