Ik zag de krantenkoppen al voor me: ‘Wandelaar met hond zag in de Maas een vreemd pakketje drijven’

gastschrijversMet mijn tante die in Hoogvliet woont had ik afgesproken dat ik haar zou bezoeken en zou overnachten. Ik nam de trein, vervolgens de metro en besloot niet de bus te nemen maar te gaan lopen, dan zou ik over een kwartier bij haar zijn. Ik zou me oriënteren op de twee supermarkten.

Redactie 24-03-23, 11:57

Maar na tien minuten gelopen te hebben langs een slecht verlichte drukke verkeersweg met aan weerszijden flatgebouwen zag ik nog steeds geen supermarkten. Ik was verdwaald!

De duisternis viel in, en er stak een gemene novemberwind op met regenvlagen die mij het zicht haast ontnam. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit deze sinistere omgeving.

In de verte zag ik een pompstation. Daar maar eens vragen. Daar was licht en warmte. En mensen aan wie ik de weg kon vragen. Het was er druk. De pomphouder vroeg mij even te wachten tot hij de klanten had geholpen. De derde man in de rij, een correct geklede late dertiger wendde zich tot mij en zei: ,,U kunt meerijden als u wilt, ik moet tóch die kant op”. ,,Oh ja graag, dank u wel”. Drie seconden later kreeg ik spijt van mijn toezegging, maar ik kon niet meer terug. ,,Nóóit met vreemde mannen meegaan en geen snoepjes aannemen”, waarschuwde mijn moeder mij vroeger.

Gastschrijvers is een rubriek waarin lezers hun eigen nieuwsverhaal vertellen over wat ze in het dagelijks leven meemaken. Ook een bijdrage? Stuur je verhaal naar: mijngelderlander@gelderlander.nl

Wat heb ik gedáán! Ik zag de krantenkoppen al voor me: ‘wandelaar met hond zag in de Maas een vreemd pakketje drijven. Daarin zat de keurig in mootjes gesneden al dagen vermiste vrouw uit Arnhem. Er lag ook een briefje bij: ‘had ze maar naar haar moeder moeten luist.....’

,,Zullen we dan maar”, onderbrak de man mijn lugubere gedachten.

Hij had een snelle pas en ik liep achter hem aan als een veroordeelde naar het schavot. We stapten in zijn auto, maakten de gordels vast en reden weg; de héle weg terug die ik gelopen had. Ik sprak gejaagd wat ik in Hoogvliet kwam doen en waar ik vandaan kwam. Hij vertelde dat hij familie had in Arnhem en noemde de wijk. Het ging goed; geen hand op de knie of toespelingen als: ‘u ziet er nog sappig uit voor een bejaarde’. De omgeving kwam mij nu bekend voor en ik sprak opgelucht met iets te hoge stem: ,,Ah, nu weet ik het weer, u kunt mij hier wel afzetten”. ,,Nee”, zei hij. ,,Ik breng u tot aan de ingang van de flat”.

‘Vreemde mannen’, ach ja, soms nog veiliger dan bekenden.

Henny Noordzij, Arnhem

window.addEventListener('message', function(e) { var iframe = document.getElementById(e.data[2]); var eventName = e.data[0]; switch(eventName) { case 'setHeight': iframe.height = e.data[1]; break; } }, false);