Living Statues

Prachtig opgemaakt in groengrijze kleuren en ze glimmen alsof ze net zijn opgepoetst. Ze staan op een muurtje en wij gaan even aan hun voeten staan. Naast ons staat een ongeschoren man met vettig haar en jasje aan dat best wel een wasbeurt kan gebruiken. Mijn dochter gaat de andere kant van me staan.

Plots, als bij toverslag, beginnen de statues te bewegen. Trage gebaren en de jongedame die het dichtst bij ons staat, buigt zich langzaam in onze richting. We kijken naar haar langzame bewegingen. Zie ik dat goed? Ze tuit haar lippen en met haar rechterhand wenkt ze mij. Ze buigt nog iets verder voorover en haar mond vormt nu een serieuze kus. Haar mond bevindt zich nog maar een halve meter bij me vandaan.

Links staat mijn dochter met een verwonderde blik dit alles gade te slaan. Rechts staat nog immer die ongeschoren man. De jongedame komt nu heel dichtbij. Ik tuit mijn mond reeds. Op het allerlaatste moment buigt ze echter iets verder door naar rechts en zoent die ongeschoren man vol op zijn mond. Met een vlotte beweging veert ze weer in haar oorspronkelijke houding terug, mij in verbijstering achterlatend.

Mijn dochter begint te lachen. ,,Jeetje, pap”, zegt ze schaterend, ,,moet je jouw beteuterd gezicht zien”.

,,Ja”, antwoord ik, ,,maar jij dacht toch ook dat ze mij wilde zoenen”. Fluisterend vervolg ik, ,,en staat ze die kerel een beetje te zoenen”.

Ik kijk de man in kwestie een tikje jaloers aan.

Hij kijkt mij glimlachend aan. ,,Tja”, zegt hij terwijl hij de groengrijze schmink van zijn lippen veegt, ,,dat is mijn dochter”.

Piet Post