Vierdaagse

De afgelopen twintig jaar kon ik de klok er op gelijk zetten; in de eerste week van januari valt het woord Vierdaagse tijdens zijn een eerste milde koortsaanval. De eerste tien jaar zei hij tijdens zo’n aanval:  ‘Dit jaar gaat het er van komen, ik ga weer meelopen’. 

Laten we zeggen dat in dit eerste decennium het werk, de zorg voor kinderen en de aandacht voor ouders redenen waren dat het bij een voornemen bleef. Kijken naar de door ons dorp trekkende stoet wandelaars deed hij niet, dat was te pijnlijk, hij had er immers bij moeten zijn. 

Met de komst van de kleinkinderen werd het tweede decennium ingeluid. Zij kwamen bij ons op bezoek om samen naar de Vierdaagse te kijken, opa ging mee en genoot van het levendige schouwspel. Inmiddels was hij met pensioen en plande vol frisse moed wekelijkse wandeldagen om in vorm te blijven en te trainen. Lijf en geest hadden verschillende plannen gemaakt voor de toekomst, waardoor het ook in het tweede decennium bij een voornemen bleef. 

Voordat ik in zijn leven kwam heeft hij veertien keer het Vierdaags kruisje opgehaald. Soms fluitend, vaak met bloedende blaren, maar altijd met een ongebroken spirit. Het vijftiende kruisje lonkt nog steeds. Wel jammer dat hij nu nog maar 30 kilometer per dag zou mogen lopen vanwege de reglementair vastgestelde leeftijdsgrens, een afstand die geen medaille verdient volgens hem. 

De Vierdaagse-koorts laaide dit jaar wat minder fel op, maar het virus blijft. Het aankomende decennium zal hij waarschijnlijk wandelen op ‘The Boulevard of broken dreams’.

Carmen Schlosser uit Beuningen