‘Wat vind je van mijn tuin?’, vroeg hij. Ik keek toen even ongeïnteresseerd als mijn dochter nu

GASTSCHRIJVERS‘Kijk eens hoe mooi de tulpen erbij staan!’ We staan op het punt te gaan fietsen, maar ik wijs nog even in de richting van het heuveltje in onze tuin. Daar bloeien rode, gele en witte tulpen uitbundig in de frisse lentezon. Mijn puberdochter kijkt, laat de aanblik even bezinken, haalt kort haar schouders op en zegt dan, zonder overtuiging: ,,Mooi”.

Redactie 24-03-23, 12:44

Meteen schiet er een herinnering door mijn hoofd. Ooit stond ik met mijn vader naar zíjn tuin te kijken. Hij had er hard in gewerkt en was duidelijk trots op het resultaat. ,,Wat vind je van mijn tuin?”, vroeg hij. Ik keek toen even ongeïnteresseerd als mijn dochter nu, en gaf hetzelfde obligate antwoord. ,,Ja, mooi.” Al dat snoeien en harken leek me zonde van de tijd. Maar jaren later ontdekte ik de lol van tuinieren wel in mijn eigen tuin. Vaak denk ik, als ik me weer met volle overgave voorovergebogen in de tuin sta uit te sloven, terug aan dat moment dat mijn vader vroeg: Wat vind je van mijn tuin?

Ik probeer mijn dochter toch iets enthousiaster te krijgen. ,,Die tulpenbollen heeft je vader er allemaal één voor één ingezet. Hij is er erg trots op”. Mijn dochter pareert: ,,Ik dacht dat hij vooral trots op mij was.” ,,Dat klopt”, zeg ik, ,,maar jou heeft hij ook gezaaid. In een ander tuintje.” Ze sluit kort haar ogen, slaakt een zucht en zegt: ,,hou op, ik zie het op mijn netvlies!”

Voordat ik nog iets ergers zeg, springt ze snel op de fiets en rijdt ervandoor, de nieuwe lente in. Wacht maar, troost ik mezelf, ooit zal het tuinvirus onherroepelijk toeslaan.

Cisca Keesman, Doetinchem

window.addEventListener('message', function(e) { var iframe = document.getElementById(e.data[2]); var eventName = e.data[0]; switch(eventName) { case 'setHeight': iframe.height = e.data[1]; break; } }, false);