Zondagochtend

Waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen? Op zondagochtend nota bene, terwijl ik ieder moment een appje van de kinderen kan verwachten met de vraag of ik thuis ben omdat ze gezellig langs willen komen. Bovendien schijnt de zon dus logischer zou het zijn om naar buiten te gaan.

Het begon met gemorste koffie. Tijdens het schoonmaken zag ik ineens vingerafdrukken en andere vlekken. Kortom, tijd voor een spontane poetsbeurt. Het reinigen van de kastjes mondde uit in het ordenen van de inhoud met als gevolg deze bende.

Terwijl ik op de bezaaide vloer zit bij te komen doemt in mijn hoofd het plaatje op van de overhanddoek die vroeger thuis in de keuken hing. Er stond een afbeelding op van een fleurig geklede vrouw met daaronder de woorden: mijn keuken is mijn trots. 

Ik had een afschuwelijke hekel aan dat ding omdat ik die hele lap zelf had moeten borduren. Ik huiver nog als ik bedenk hoeveel uren het kostte om die dame met zulke kleine steekjes in verschillende kleuren op de stof te krijgen. Dus trots, zeker niet. Ook de tekst sloeg nergens op. De bergen afwas in een groot gezin waren eerder een reden om de keuken te ontvluchten.

Al mijmerend probeer ik orde in de chaos te scheppen. Een van de pinnetjes waar de schap op moet rusten blijkt te zijn losgeschoten. Nadat ik alles heb uitgeruimd kan ik het metalen pennetje terugduwen en met enig duw- en trekwerk krijg ik de plank weer op zijn plaats en kan de boel terug in het kastje.

Als ik met een verse kop koffie naar de kamer loop kijk ik even achterom. Schone keuken maar met die trots is het nooit wat geworden.

Oda Roelofs uit Nijmegen