Een individu hoeft geen rekenschap af te leggen aan een groep
column Nazmiye OralVandaag sta ik coronaproof te demonstreren op het Malieveld tegen het besluit van president Erdogan om zonder parlementaire inspraak (!) uit de Istanbul Conventie te stappen: een internationaal verdrag dat fundamentele garantie biedt aan vrouwen en lhbt’ers op het gebied van mensenrechten omdat het verschillende vormen van huiselijk geweld (fysiek, seksueel, psychologisch of economisch) als misdaad behandelt.
Delen per e-mail
President Erdogan zei op een partijcongres dat zijn land geen bemoeienis van buitenaf nodig heeft om de veiligheid van vrouwen en meisjes te waarborgen. Wij zorgen zelf wel voor onze vrouwen en meisjes. Feedback vanuit de andere kant: met 300 gevallen van femicide het afgelopen jaar en 87 gevallen dit jaar gaat jullie dat behoorlijk slecht af.
Ik spreek vandaag voor elk mens dat wil leven vanuit het eigen hart en ziel en daarbij niet moet hoeven vrezen voor het eigen leven
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn Nazmiye Oral
Het zijn vooral vrouwen die zeggen dat ik wel wat mag dimmen
Daar gaan we weer. De foto’s naast deze column in de krant. Waarom vijf? Ik zal wel heel vol zijn van mijzelf. Of waarschijnlijk kon ik niet kiezen en wilde ze allemaal geplaatst. Een lezer mailde zelfs dat ze mijn columns voorheen altijd oversloeg, vanwege die rits foto’s, (maar vanaf nu gaat ze me lezen, waarvoor dank!). -
PREMIUMcolumn Nazmiye Oral
Ik heb mijn dochters opgevoed naar het devies van mijn vader, in dit land van zogenaamde vrijheid en veiligheid
Op mijn 14de sprong ik enthousiast boven op mijn vader en 4-jarig zusje om mee te doen met hun stoeipartij. Mijn vader stopte abrupt en zei: je bent hier nu te oud voor. Daarna begonnen zijn lessen in zelfverdediging. Opbloeien en de wereld ingaan betekende in gevaar zijn, wist hij. -
PREMIUMcolumn Nazmiye Oral
Ik zie mijzelf. 21, ruzie met mijn moeder: wat wil je? Ik wil studeren, op mijzelf wonen
Geboren worden, is ontvangen worden. Als oudere zus, voorganger in de strijd voor een eigen leven, en in naam van mijn moeder, voorganger in het maken van ruimte voor dat eigen leven, dit stuk uit onze voorstelling Niet Meer Zonder Jou, voor mijn zusje Lale Gül, haar ouders en alle anderen zoals zij. -
PREMIUMcolumn nazmiye oral
Een burgemeester moet de mensen in haar stad het gevoel geven dat ze worden gezien en gehoord
Ik werd maandagochtend wakker met een prangend gevoel. De avond daarvoor had ik de oproep gedeeld voor de demonstratie tegen anti-zwart geweld op de Dam. Ik was niet van plan te gaan. Demonstreren is niet per se mijn ding. Mijn activisme is het werk dat ik maak. -
PREMIUMcolumn nazmiye oral
Ben ik zelf een superieure poortwachter als ik mijn moeder en gelijken het toneel op sleep?
Afgelopen week was Adelheid Roosen curator van het programma VPRO MONDO. Een wonderschoon diverse wereld schetste ze daar: van intellectueel Maxim Februari, de sensuele Tunesische dr. Kaouthar Darmoni, tot een twintigtal vrouwen uit de wijken van Amsterdam; de Doula’s, de ‘voedinggevende’ vrouwen van de stad, en dans en muziek van over de hele wereld. De wereld zoal je ’m wenst.
-
PREMIUMColumn Nazmiye Oral
Na een aantal weken had ik maar één behoefte: ik wil de brievenschrijver van het dorp worden
Toen ik te horen kreeg dat ik op deze plek mocht schrijven, leefden we nog collectief in een andere realiteit. Mijn eerste column was uiteraard belangrijk voor me. Ik wilde iets schrijven waarmee ik verbinding kon leggen. -
PREMIUMcolumn nazmiye oral
Wee je gebeente als ons een spiegel wordt voorgehouden
Sinds enkele jaren schrijf ik mee aan het programma van Bridge to Liberation, de herdenking van de Slag om Arnhem. Een uitdaging om dat invoelbaar te maken. Want bijna alles wat met de oorlog te maken heeft, komt inmiddels uit boeken, vertellingen en films. Het is het verleden. Niet van ons. Niet van nu. -
PREMIUM
Voor Mounir; die vijf dagen na zijn 18de verjaardag uit huis is gezet omdat hij homoseksueel is
Voor Mounir, die vijf dagen na zijn 18de verjaardag door zijn ouders uit huis is gezet omdat hij homoseksueel is en dit deelde in de openbaarheid.