Blijven onze pontjes heen en weer gaan?

De provincie Gelderland weigert tot dusverre om veerpontjes te blijven ondersteunen. Eind dit jaar is de kas van dat steunfonds leeg.

Die eeuwenoude pontjes - in Opheusden varen ze al bijna zevenhonderd jaar heen en weer naar Wageningen - zijn meer dan cultureel erfgoed. Ze brengen mensen letterlijk bij elkaar. En wie denkt er nou niet aan Drs. P. bij het horen van de woorden ‘heen en weer’?

Als klein kind was ik al verzot op veerpontjes. En die magie is zeker niet afgenomen. Zo’n zestig jaar geleden keek ik mijn ogen uit vanuit de Kever van mijn vader, als we op reis gingen naar familie in Brabant. Dat was toen een wereldreis, met soms wel drie tochtjes over Rijn, Waal en Maas: het Opheusdenseveer, het machtige Ochtense veer en de pont naar Megen.

De laatste jaren ben ik vaak te vinden op het Opheusdense- en Lexkesveer, maar als het even kan pik ik ook het Ingense-, Amerongse-, Wijkse- en Beusichemseveer nog wel eens mee. En sinds ik in het bezit ben van een, ik geef toe elektrische, fiets zijn ook de toeristische fietspontjes voor mij bereikbaar. Geen mooier landschap voor mij dan het rivierenlandschap.

Hendrik Marsman dichtte de onvergetelijke regels: Denkend aan Holland, zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan. Hij had daarbij ongetwijfeld ook de talloze pontjes voor ogen. Want een rivier zonder pontje is geen verbinding, maar een keiharde barrière. Ik hoop dat ze dat in het provinciehuis in Arnhem ook zien. Niet iedere stad of dorp heeft (zoveel) bruggen.