Een eigen huis kan een mens gelukkig maken. Met ons gezin verhuisden we in 2020 in ons eigen dorp naar een ander stulpje. We beleven nog elke dag plezier aan die overstap.

Vooral de riante werkplek in de kelder biedt uitkomst. Toen we het huis in februari  kochten, was de gedachte: ‘Handig voor als je eens een dagje thuis werkt.’ Niet wetende dat ‘die plek onder de grond’ de ruimte is waar ik al driekwart jaar vrijwel elke dag vele uren onderduik.

Een eigen huis, daar vertoef je graag. Zo denken ze er bij voetbalvereniging DFS in Opheusden ook over. Daar heeft de uit vv Opheusden en Sparta’57 ontstane fusieclub (van 1 oktober 2001) zich genesteld op sportpark Herenland.

De vraag is voor hoelang nog: de gemeente Neder-Betuwe broedt op plannen er huizen neer te zetten. En de voetballers? Die verkassen dan naar de rand van het dorp, op een veel minder aantrekkelijke locatie. DFS is niet de eerste club die het overkomt en ook zeker niet de laatste.

Ik ken als oud-sportverslaggever verhalen van clubs die - hoewel de aanleiding onprettig voelde - accommodatie-technisch er flink op vooruit gingen. Laat het voor DFS als het zover komt de uitwerking krijgen van een fraai hoofdveld met kunstgras erop én led-verlichting eromheen.

Een kleine tribune als kers op de taart. Prettig in een veranderend klimaat met steeds zwaardere regenbuien, maar ook hogere temperaturen. Dan zingt een DFS-supporter op een tropische augustusdag in 2029 vanaf zijn blauwwitte tribunestoeltje, veertig jaar na Froger. ‘Een nieuw thuis, een plek zónder de zon’.