,,Ik heb gemengde gevoelens bij deze bezoekjes”, zegt Yvonne van Dreumel (51) terwijl ze haar tranen wegslikt. ,,Ik ben altijd blij om ze weer te zien en ik weet honderd procent zeker dat ze hier gelukkig zijn, maar als ik wegga is er toch die leegte en dat verdriet. Het voelt dan alsof het mijn kinderen zijn die ik in de steek laat. Ze zijn geboren in mijn hand. Zonder mij waren ze niet op de wereld geweest.”

Sinds maart is het bij de Nijmeegse vaste prik: de woensdagmiddag is bestemd voor een bezoek aan de drie ganzen die bij haar thuis het levenslicht zagen en waarmee ze nog altijd een sterke band heeft - twee witte en een grijze. Wanneer ze het hekje van de ganzenwei in Ochten opent, komt het drietal luid gakkend aangesneld. Enthousiast gaan de oranje snavels in de kroppen andijvie die ze meebrengt. ,,Hun lievelingseten”, zegt ze met zachte stem. ,,Toen ze nog klein waren, kregen ze het dagelijks en ze zijn er nog steeds gek op.”