Pijnlijke herinnering aan glazen deur

Ik vertelde dat mijn tennisaspiraties een jaar of vijftien geleden waren gestrand. Een uurtje spelen, dan de gravelbaan vegen voor anderen (een mooi moment voor een drankje op het terras) en daarna zonder warming-up weer 45 minuten knallen. 

’s Avond op de baan ging dat nog, maar de volgende dag stond ik zo stijf als een plank naast mijn bed. Op den duur wogen die pijntjes niet op tegen het gezelligheid van een partijtje dubbelen.

Padel kan het alternatief zijn, vertelde Tannemaat, zelf fervent beoefenaar van de enkele jaren geleden uit Spanje overgewaaide balsport. Fysiek minder belastend, vooral vanwege de onderhandse opslag met het mini-racket. 

Padel is ‘booming’. In Tiel komen er binnenkort bij Tennis Plaza twee indoorbanen bij. Kan het ooit net als in Spanje na voetbal uitgroeien tot één na grootste sport van het land? Ach, dat is weer een  ander verhaal.

Hooguit kun je bij padel - heel verraderlijk - tegen de glazen wand  naast de baan botsen, luidde de waarschuwing van de ervaringsdeskundige. Dat gebeurt soms bij de eerste kennismaking. 

Ooit knalde ik op een vrijdagmiddag in de bibliotheek met mijn kop tegen een glazen deur. Finaal over het hoofd gezien. Het resultaat: een bult op mijn voorhoofd, een deuk in mijn imago.

Het verbaasde gezicht van het leukste meisje uit klas zes van de Julianaschool - aan de andere kant van de deur - kan ik na al die jaren nóg uittekenen. Een pijnlijk moment, zeker zo pijnlijk als de zere rug na een avondje dubbelen op de tennisbaan.