In de Amsterdamse Sarphatistraat, niet ver van het Oosterpark, sjokten gisteren wat voetballers een hotel uit. Een medewerkster van Het Parool maakte er een filmpje van en plaatste dat op Twitter.

Niks schokkends, het was een tafereeltje zoals je dat al honderden keren voorbij zag komen. Een rijtje voetballers loopt in trainingspak richting een spelersbus, sommigen met capuchon op het hoofd, anderen met de blik op oneindig.

Aan de zijkanten waren dranghekken geplaatst, waarachter wat fans, kinderen en toevallige voorbijgangers stonden toe te kijken. Er werd geklapt en gekird. Er werden namen geroepen. Vooral die van Erling Haaland, want die kwam ook net op zijn dooie akkertje naar buiten gestiefeld.

Haaland deed wat voetballers vaak doen in dit soort situaties: niks. Geen knikje, geen duimpje omhoog, geen subtiel groetje, geen ‘hoi’ of ‘hai’ of ‘guten Tag’. Gewoon, net doen of je achterlijk bent en als een zombie doorlopen.

Het is, naast doorrollen en gillen als een mager speenvarken, één van de vreemdste soorten van gedrag onder profvoetballers: het compleet negeren van andere levende wezens.

En dan niet in een staat van opperste concentratie, vlak voor een wedstrijd, maar gewoon op een doordeweekse dag, meestal bij het verlaten of betreden van een spelersbus. Hoeveel kinderen er ook staan, hoe hard er ook wordt gejuicht of geklapt, wonderlijk veel voetballers hebben er een kunst van gemaakt om elke vorm van normale communicatie te vermijden.

(Lang niet allemaal. Er bestaan genoeg vrolijke zwaaiers en immer beleefde gedagzeggers, onder wie ook absolute topspelers zoals pakweg Virgil van Dijk. Maar ik ben inmiddels dusdanig getraind in het observeren van voetballers, dat ik durf te stellen dat er sprake is van een patroon.)

Onverklaarbaar is het natuurlijk allemaal niet. Topvoetballers worden meestal als prinsjes behandeld, compleet met een soort hofhouding van dienstbare hulpjes en afhankelijke types, die allemaal bijdragen aan de illusie dat de wereld om voetballertjes draait.

Ze worden bovendien werkelijk overal aangesproken en herkend, iets waar de lol vermoedelijk erg snel vanaf gaat, zeker in deze tijden van sociale media. Steeds nadrukkelijker leven ze in afgesloten, parallelle werelden van compounds, vipterrassen en privéjets. Geen wonder dat je daar een tikje wereldvreemd van wordt.

Fans kunnen zelf ook opdringerig of ronduit asociaal zijn trouwens, maar veel komt vermoedelijk voort uit aangeleerd kopieergedrag. De ene voetballer ziet op televisie dat de andere het ook doet: zo stoïcijns mogelijk een hotel uitlopen zonder boe of bah te zeggen. Vooral niet groeten, want misschien is dat niet stoer genoeg.

Welnu, een goedbedoeld advies dan maar aan alle profvoetballers ter wereld, en alle onderdanen die daar omheen krioelen en er niets van durven te zeggen.

Zeg gewoon even fatsoenlijk gedag, man. Negeer voor mijn part irritante journalisten en types met kartonnen bedelbordjes, maar zwaai een halve seconde naar de rest van de mensen. Deel een knipoog uit, steek een duimpje op, al is het maar omdat die kinderen daar godbetert voor jou staan.

Kleine moeite, groot gebaar, gewoon fatsoen.