Falcke was een visionair, hij deed zijn uitspraken in een tijd dat er nog genoeg wetenschappers waren die twijfelden aan het bestaan van zwarte gaten en/of de mogelijkheid voor het bewijzen daarvan.

De bijkomende ‘truc’ die de in Keulen geboren wetenschapper bedacht, was om met de telescoop op zoek te gaan naar plekken in de ruimte waar veel radiostraling zit. Zo kon hij met zekerheid plaatsen aanwijzen waar zwarte gaten zijn te vinden. „Een zwart gat zuigt gas op, dat is wat die radiostraling veroorzaakt”, lichtte hij eerder toe aan De Gelderlander.

Elk melkwegstelsel draait vermoedelijk om een enorm zwart gat met een massa van vier miljoen keer onze zon. Het gewicht van de aarde, maar dan samengeperst in een tennisbal. Door de enorme zwaartekracht die dat met zich meebrengt, wordt ook al het licht weggezogen. Dat is het euvel waarmee wetenschappers kampten om een zwart gat in beeld te kunnen brengen en het bestaan ervan te bewijzen.

Falcke slaagde er met zijn wetenschapsgroep al in 2004 in eerste metingen te doen vlak bij de rand van een zwarte gat in het centrum van ons melkwegstelsel: Sagittarius A, op 26.000 lichtjaren. Om de prestatie in perspectief te plaatsen: de zon staat ‘slechts’ 8 lichtminuten ver.

De waarnemingen die woensdagmiddag werden onthuld, gedaan in 2017, zijn van een mega-superzwaar zwart gat gefotografeerd in het elliptische sterrenstelsel M87.

Hoewel het bewijs voor het bestaan van zwarte gaten is geleverd, blijven nog veel vragen open. Want door het gebrek aan licht kon alleen de buitenkant van het zwarte gat in beeld worden gebracht. Onduidelijk blijft wat zich afspeelt in het zwarte gat zelf. Verdwijnen materie en energie voorgoed of blijft een deel toch voortbestaan? En is er toch een manier om een zwart gat ‘te betreden’ om daar achter te komen?

Zoals Heino Falcke al eerder liet weten: na het bewijs voor het bestaan van zwarte gaten, gaat het echte onderzoek nu pas beginnen.