Honden hebben het vermogen om onze taal gedeeltelijk te begrijpen

Oxytocine is een hormoon dat in de hersenen door de hypothalamus wordt aangemaakt. Het speelt onder andere een rol in sociale binding en aanhankelijkheid tussen moeder en kind.

Gewoonlijk wordt het effect van oxytocine waargenomen binnen dezelfde soort, maar een studie toonde aan dat oogcontact bij zowel de hond als zijn baasje zorgt voor hogere oxytocineniveaus. De urine van zowel de hond als zijn baasje werd vóór en 30 minuten na een periode van intensief wederzijds staren verzameld. 

Het experiment werd herhaald met een sessie van de ‘baas die zijn hond aanraakt’ en de ‘baas die tegen zijn hond praat’. Hiermee werd aangetoond dat na het oogcontact de concentratie van oxytocine bijna was verdubbeld. Dit was niet het geval bij de andere twee sociale activiteiten.

Ten slotte toonden de onderzoekers aan dat dit niet gold voor de relatie tussen wolf en eigenaar, waarbij de wolf tot hetzelfde soort behoort als honden. Dit wijst erop dat de band tussen honden en mensen bijzonder is.

Honden hebben het ongelooflijke vermogen om een taal die ze niet spreken (de onze), gedeeltelijk te begrijpen. In verschillende onderzoeken werden de processen in onze hersenen die zorgen dat we kunnen praten en luisteren, bestudeerd bij honden. Er werd ontdekt dat lexicale verwerking - de woordenschat die je gebruikt - wordt omgezet in de linkerzijde van het auditieve systeem van hondenhersenen, terwijl de intonatie vooral de rechterzijde betrekt.

Tegelijkertijd wordt een belangrijk gebied dat betrokken is bij het verwerken van beloningen alleen geactiveerd als zowel de gebruikte woorden als de manier van zeggen (intonatie) geassocieerd worden met lof. Een neutrale intonatie van een vriendelijk woord of een neutraal woord dat vriendelijk wordt gezegd, heeft dit effect niet. Dit betekent dat honden verschillende bronnen gebruiken om emoties in spraak te herkennen. Ze herkennen dus zowel aan de intonatie als aan het woord zelf welke emotie erachter schuilt.

Op een dag zei een onderzoeker tegen me: “Als een ander dier onze taal zou spreken, zou het een hond zijn.” Ik heb dit idee altijd leuk gevonden, maar ik had geen bewijs. Tot gisteren, toen ik een artikel over dit onderzoek ontdekte waaruit blijkt dat honden de neiging hebben om spraak te segmenteren (d.w.z. de continue stroom in woorden op te knippen) op dezelfde manier als mensen dat doen.