Inge van Dijk: altijd kijken naar iemands kansen

,,Mijn zus Simone is precies een jaar ouder dan ik. Bij haar geboorte liep ze een hersenbeschadiging op, waardoor ze een zware vorm van epilepsie kreeg. Ze is verstandelijk beperkt. Ze is 34, maar heeft het niveau van een 7-jarige.

,,Toen zij een half jaar was, hoorden mijn ouders pas dat het niet goed was. Ze zou volgens de arts een kasplantje worden. Mijn moeder was toen zwanger van mij, maar had helemaal geen zin meer in nog een kind. Ze was in haar hoofd veel bezig met Simone, haar ziekte en de toekomst.

,,Ondanks de geregelde insulten sliep ik bij mijn zus op de kamer. Ik was degene die haar zo nodig in stabiele zijligging legde en medicatie gaf en een vinger tussen haar tanden stopte, om te voorkomen dat ze tijdens een aanval haar tong zou afbijten. Ik heb in onze jeugd uren en uren spelletjes met haar gedaan waarbij ze op beperkt niveau toch leerde lezen, schrijven en rekenen.

,,Toen ik geschiedenis ging studeren, voelde dat als een bevrijding. Ik wilde na jaren verantwoordelijkheid mezelf vinden. Ik had altijd in een spagaat gezeten tussen de allesverslindende zorg voor Simone en de wens om zelf aandacht te krijgen.

,,Tegenwoordig geef ik als zzp'er trainingen en workshops in de zorg. Ik coach vaker gezinnen waarin een kind ernstig ziek of beperkt is. Een belangrijke vraag is dan: hoe verdeel je als ouders je aandacht? Over dat onderwerp praat ik ook congressen aan elkaar. Het is een taboe dat ik graag wil doorbreken.

,,Dat ik voor de VVD kies, heeft alles met mijn zus te maken. Deze partij kijkt naar wat iemand wél kan, precies wat ik ook vind. Je moet mensen niet in een hokje stoppen, maar altijd kijken naar de kansen die iemand kan pakken.

,,Mijn zus woont tegenwoordig in een dagvoorziening. Ze wilde zelf poetsen. Het heeft maanden geduurd voordat de instelling daarmee akkoord ging. Daar word ik dus heel strijdlustig van.’’