De onderzoeker wist als 14-jarige al dat hij zich wilde inzetten voor hoogbegaafden. ,,Ik had toen twee oppaskinderen die hoogbegaafd waren. Een van hen viel uit op school, omdat hij anders dacht dan andere kinderen en de leraar en ze elkaar niet begrepen. Toen nam ik me voor dat ik dat zo veel mogelijk wilde voorkomen.” Het meest schrijnend vond hij dat het oppaskind zijn droom om astronaut te worden, losliet. ,,Hij constateerde dat die droom niet zou uitkomen, omdat zijn scholing dat niet toeliet. Dat greep me aan, omdat hij zo veel potentie had.”

Mathijssen ging psychologie studeren en bleef bij zijn voornemen hoogbegaafde kinderen te helpen. Hij specialiseerde zich in het analyseren van kindertekeningen en in het bijzonder die van hoogbegaafde kinderen. Het zijn eerlijke bronnen, legt hij uit. ,,Voor een test kunnen kinderen zenuwachtig zijn en daardoor anders presteren. Tekenen is iets dat kinderen gewoon doen, zonder zenuwen.”

Voor de tekeningen van jonge kinderen die nog niet naar school gaan, zijn interessant, omdat er nog geen invloeden van andere kinderen in de tekeningen zitten. ,,Zodra kinderen naar school gaan, passen ze hun tekeningen aan elkaar aan. Ik hoor van ouders dat hun kinderen heel gedetailleerd tekenden tot hun vierde en vanaf dat ze naar school gaan ineens veel minder details gebruiken.”

Mathijssen wil een wetenschappelijke methode ontwikkelen waarmee kan worden vastgesteld of er details in kindertekeningen zitten die kunnen wijzen op hoogbegaafdheid. Er kan dan al vroeg in de gaten gehouden worden of een kind genoeg wordt uitgedaagd op school. ,,Nu wordt hoogbegaafdheid soms pas gezien als een kind probleemgedrag begint te vertonen, bijvoorbeeld omdat ie gaat etteren. Dat kan pure verveling zijn.”