Het werden er drie.

Een van zijn vrouw Margret, en één van zijn beide kinderen Micha en Cas. Ze zijn net te zien vanaf de route, achter een haagje bij de Canadese Erebegraafplaats, waar John vrijwilliger was en meehielp met de lichtjesavond. Hij zorgde voor de kaarsjes bij de graven in vak 11, het carnavalsgetal.

Het Nijen-hofje. Het heeft zelfs een vermelding op Google Maps en het ligt er keurig bij.

12 mei 2019 staat er op de steen onder de boom, het is niet de sterfdag van John. Het is de dag waarop het monumentje werd onthuld. Op de dag van de Zevenheuvelenweg staan boven de steen drie oranje-groene Vierdaagsevlaggen, er onder ligt een steen beschilderd met een Vierdaagsevlag. En een biertje. John hield wel van een biertje.

En dus legt Hans Jansen-Van Benthum er sinds zijn overlijden ieder jaar op de Vierdaagse-donderdag een biertje neer voor John en drinkt er zelf één om zijn vriend te herinneren. John overleed op 14 maart 2019, 51 jaar oud.

Ook Hans vrouw Anne van Benthum-Jansen (ze namen elkaars naam over toen ze trouwden, maar daarover later meer) is er vandaag weer bij. Ondanks dat er dit jaar geen officiële Vierdaagse is. Ze willen toch de wandelaars aanmoedigen. Die zijn er, zij het in veel kleinere aantallen.

,,Ik mis John enorm", zegt Anne. ,,Maar het leven moest van hem wel gewoon doorgaan.”

En dus zitten ze er weer. En ze vertellen over John Nijenhof. Speelde in dweilorkest Bloemops. Altijd lachen. Meer dan tien keer de Vierdaagse uitgelopen, al ging het de laatste keer wat moeizamer. Waarschijnlijk was hij toen al ziek, maar dat wisten ze toen nog niet. Ineens naar het ziekenhuis met darmklachten. Kanker. Het ging snel.

‘Bedenk me net... dat ik niets meer voor de laatste keer heb kunnen doen’, stond op de rouwkaart. John postte op Facebook vaak overpeinzingen die begonnen met ‘bedenk me net...'.

Feesten en sporten, rouwen en trouwen, leven en dood. Alles komt samen op de Vierdaagse.

Anne ontmoette haar eerste man tijdens de Vierdaagse, een Amerikaanse militair. Beide kinderen, vlak voor en na de Vierdaagse geboren. Haar tweede man, Hans,  deed zijn aanzoek terwijl hij de Vierdaagse liep, per sms.

‘Waar ben je?’

‘Bij het wokrestaurant in Malden.’

‘Heb nu bijna 200 kilometer gesjouwd, wanneer wordt er getrouwd?’ 

‘Dat hoor je wel als je hier bent.’ 

Hans gaf haar vijf rode rozen.

Ze zei ja. Dat was in 2002. Ze namen elkaars naam over, dat zorgde voor de nodige verwarring en gelach. ,,Zeker in de zorg. Dan roept een verpleegkundige ‘mevrouw Jansen-Van Benthum!’ als ze Hans roept.”

Alles komt samen tijdens de Vierdaagse: vrees en hoop. De vrees dat het volgend jaar wéér niet doorgaat, de hoop dat het toch als vanouds zal zijn. Ook zonder John. Anne: ,,De Vierdaagse is nog steeds hetzelfde, maar min één.”