‘De hersentjes krijgen te weinig rust’

Er zal niet snel iemand uit Leeuwarden of Twello zeggen: ik wil het gaan maken in Nijmegen. En dat is maar goed ook. Hoofdsteden zitten opgescheept met ladingen teleurgestelden, die tot midden dertig vol trots kunnen vertellen dat ze in Am-ster-dam wonen.

Ja, driehoog-achter in een kutkamertje, denk ik er dan achteraan.

Het zal wel afgunst zijn. Maar goed, terug naar de dames. Volgens de laatste onderzoeken gaat het niet best met de jeugd. Depressies, angst en paniek, en deze boomer zit te wachten tot dat aangetoond wordt wat mijn moeder, met alleen Lagere School, nog wel had kunnen concluderen.

Zij zou gezegd hebben dat ‘de hersentjes’ te weinig rust krijgen (ze hield van verkleinwoorden voor de jeugd, destijds haatte ik haar erom, nu vind ik het schattig).

We zijn nog niet zover, en als we dat wel zijn, dan bestaat er nog zoiets als ‘eigen keuze’. En net zoals er eerst miljoenen verslaafde rokers aan longkanker moesten sterven, zo zullen er eerst massa’s jongeren een eind aan moeten maken voordat het een thema wordt.

De dames hadden van deze donkere mijmeringen weinig last. Ze maakten een selfie.

Hoe zou de columnist in de jaren 80 over de jonge Rözer hebben geschreven? Er waren nog geen hippe koffiebarretjes. In een café kreeg je bruine drab uit de Bravilor. Je keek wel uit voordat je dat dronk. Er waren zorgen destijds over kernenergie en het eind der tijden door zure regen.

Mijn ouders klaagden dat ik te weinig rust nam. En toen ik een dip kreeg, zei mijn moeder: ‘Zie je wel’.