,,Op 1 september ben ik bevallen van mijn eerste kindje, Siem. Het was een ontzettend zware bevalling die heel lang duurde. Omdat ik veel bloed had verloren, moest ik naar de operatiekamer. Toen ik eenmaal uit de narcose was, vroeg de verpleegkundige of ze mij iets voor de pijn kon geven. Het zal wel, dacht ik over die pijn. Ik had er amper last van.” 

,,Ik had vooral een enorme dorst, want ik had al vijf uur niets gedronken en door al dat puffen, de droge lucht en het vele bloed dat ik had verloren móest ik gewoon drinken. Maar er was een probleem: drinken, dat mocht niet zo snel uit de narcose.”

,,‘Ik wil zó graag drinken’, bleef ik maar zeggen tegen de verpleegkundige. En toen kwam ze aan met een raketje. Ik heb dat ijsje naar binnen gewerkt alsof mijn leven ervan afhing. Het was zó’n genot op dat moment. Ik was daar heel erg aan toe. Ik vergat zelfs heel even mijn pasgeboren kindje doordat ik zo van het ijsje aan het genieten was.”

,,Het was de tweede keer dat ik een bijzonder moment meemaakte in het Radboudumc. De eerste keer was met mijn moeder, in 2005. Ze had uitgezaaide borstkanker en moest plat blijven liggen. Ze moest zelfs in bed eten. Ze miste ons hondje enorm. Een verpleegkundige heeft er toen voor gezorgd dat ze ons hondje nog even kon zien. Met bed en al is ze naar de hoofdingang van het ziekenhuis gebracht. Het was een emotioneel laatste moment samen. Een paar weken daarna is ze overleden.’’