‘Help minister, wij sterven uit’: op stap met sociaal advocaat Sanne van Oers

De diepe angst dat jeugdzorg zijn kinderen kwam halen. Tranen biggelen over de wangen. In de werkkamer van advocaat Sanne van Oers klinkt ingehouden gesnik. Vader Erik, tranen wegvegend, verontschuldigt zich.  Er komt zoveel boven. Hij is jaren door ‘een hel’ gegaan. Zonder Sanne, zegt vader Erik, was hij zijn kinderen kwijt geweest. 

Het begon met een vechtscheiding, acht jaar geleden. De kinderen, nog piepjong, kwamen onder zijn vleugels. Moeder kon ze niet hebben. Vanwege de conflictueuze scheiding  kwam jeugdbescherming over de vloer. Vader Erik vond het best. In zijn onzekerheid, was het een welkome steun bij het opvoeden. Dacht hij.  Tot zijn verbijstering kondigt jeugdzorg aan de kinderen uit huis te plaatsen. Er volgen procedures na procedures. Zijn advocaat wint ze met glans. De tuchtrechter tikt jeugdzorg keihard op de vingers: er is totaal niet gecommuniceerd met vader, enkel gedreigd de kinderen weg te halen.

Vader Erik zegeviert op alle fronten. Na acht jaar ellende is pas recent de ondertoezichtstelling (OTS) voor zijn kinderen ingetrokken. Hij heeft ruimschoots bewezen de opvoeding prima alleen aan te kunnen. Hij is maar een eenvoudige vent, zegt Erik geëmotioneerd. Het juridische gevecht (‘wel twintig’) om zijn kinderen kostte hem duizenden euro’s. Zonder rechtshulpvergoeding van de overheid had hij de advocatenkosten nooit kunnen ophoesten. Die bedroegen het drievoudige. ,,Zonder Sanne was ik mijn kinderen kwijt geweest. Zonder vergoeding ook. Dan kun je alleen nog een goede vader zijn als je geld hebt.”