Hoofdredacteur deelt gratis De Gelderlander uit: ‘Nieuws niet gratis, maar moet voor iedereen bereikbaar zijn’

Miranda (57) neemt in het wijkcentrum in het Nijmeegse Hatert met genoegen het cadeautje aan dat De Gelderlander-hoofdredacteur Joris Gerritsen haar overhandigt. De krant bestaat dit jaar 175 jaar en trakteert: onder cliënten van onder meer de voedselbank worden 175 abonnementen uitgedeeld.

Voor de 57-jarige Nijmeegse - haar achternaam wil ze niet publiek maken omdat niet iedereen hoeft te weten dat ze bij de voedselbank loopt - is het een welkom geschenk. ,,Ik ben zonder krant toch minder goed geïnformeerd, heb het idee dat ik belangrijke informatie mis.”

Dat denkt Ron Meyer ook. Hij zet zich in om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen en pleitte eerder in deze krant voor het dichten van de krantenkloof.

Het is precies het idee achter de gratis abonnementen. Volgens Gerritsen is de ongelijke verdeling van informatie tussen arm en rijk een van de belangrijke factoren die de kloof tussen die twee groepen vergroot. ,,Wij willen zorgen dat mensen die het wat moeilijker hebben toch goed geïnformeerd worden over wat er in de wereld en de regio gebeurt.”

Zijn boodschap aan de mensen die in de rij staan voor hun wekelijkse gratis boodschappen van de voedselbank: ,,Nieuws is niet gratis, maar moet voor iedereen bereikbaar zijn.” Omdat hij ervan overtuigd is dat mensen die beter op de hoogte zijn van wat zich om hen heen afspeelt zich meer verbonden voelen met hun omgeving. Dat mensen die wat minder kansen hebben in de maatschappij met meer kennis die kansen kunnen vergroten. En dat ze zich simpelweg beter voelen als ze dagelijks op de hoogte worden gehouden van wat er overal gaande is.

Dat de kloof tussen arm en rijk enorm is, laat een ochtend in het wijkcentrum goed zien. De mensen die er elke week in de rij staan voor een tas vol boodschappen hebben geen cent te makken. Zoals de 41-jarige Linda Xhofleer, alleenstaande moeder van liefst zeven kinderen. ,,25 jaar, 17, 15, 13, 9 en een tweeling van 7’’, somt ze op.

Ze werkte in de zorg, met dementerenden. ,,Maar een paar uur, want ik moet ook voor de kinderen zorgen.” Door omstandigheden raakte ze haar werk kwijt. Nu hoopt ze op een baan in de thuiszorg.

Hoop heeft Miranda ook. Vroeger werkte ze als laborante, maar lang was ze thuis om te zorgen voor haar kinderen. Haar man zorgde voor het inkomen, maar nadat ze van hem gescheiden was belandde ze in de bijstand. ,,Ik heb nu het probleem dat ik geen ervaring heb, geen papieren waarmee je makkelijk werk kunt vinden.”

Maar binnenkort hoopt ze als deeltijd ergens als inpakker aan de slag te kunnen. ,,Ik zal blij zijn als ik hier niet meer naartoe hoef. Want dat betekent dat het beter met je gaat.”

Mogelijk dat het lezen van De Gelderlander erbij gaat helpen. De Radboud Universiteit gaat dit jaar onderzoeken of de effecten waar de hoofdredacteur op hoopt ook echt te zien zijn. Gerritsen: ,,We willen echt goed bekijken of het helpt om de kloof tussen arm en rijk kleiner te maken. Hoe mooi zou dat zijn.”