Opgroeien met een vader die lijdt aan nachtmerries en in een paniekreflex wegduikt als er plotseling een vliegtuig overvliegt. Kind zijn van een moeder die regelmatig zichtbaar wordt overvallen door gruwelijke herinneringen, verstijft en naar adem hapt.

De ouders van Reggie Baay (1955) werden achtervolgd door hun ervaringen tijdens de Japanse bezetting in Nederlands-Indië. ,,Ze behoorden tot de generatie die leefde op een scharnierpunt in de wereldgeschiedenis: in de periode dat de Tweede Wereldoorlog woedde, gevolgd door een gewelddadige herschikking tussen vooroorlogse koloniale mogendheden en koloniën'', zegt de schrijver. ,,Als gevolg daarvan moesten ze hun geboorteland Nederlands-Indië verlaten. Halsoverkop.''

Ze spraken niet over wat ze hadden meegemaakt. ,,Nooit'', zegt Baay. ,,Maar tegelijkertijd was het altijd en alom aanwezig. Vooral door wat ze niet zeiden.'' Hij heeft er nu begrip voor. ,,Het was te erg om over te praten. Bovendien wilden ze hun kinderen die gruwelijkheden besparen.''