Nijmeegse tbs’er ‘mag nooit meer vrij’ na wurgpoging begeleidster

De verklaringen van V. en zijn begeleidster staan diametraal tegenover elkaar. Vast staat dat de twee elkaar in de avond van 14 juni 2018 troffen op een parkeerplaats in een woonwijk in Nijmegen. Volgens de begeleidster zou V. - die in een ver stadium van resocialisatie was - haar na werktijd hebben achtervolgd.

Op een zeker moment zou hij uit zijn auto zijn gestapt, waarna hij de auto van zijn begeleidster binnendrong. Hij zou de vrouw naar achteren hebben getrokken, bij de nek hebben gepakt en met een mes in de rug hebben geprikt.

Een getuige hoort de vrouw vanuit de auto om hulp schreeuwen, waarna hij de politie alarmeert. V. ziet dat, stapt snel weer in zijn eigen auto in en slaat op de vlucht. Aanvankelijk weet hij uit handen van de politie te blijven. Drie dagen later wordt hij alsnog aangehouden in Duitsland. Agenten vinden in zijn auto meerdere messen, een geprepareerd touw en duct tape. 

Bij het horen van het feitenrelaas in de rechtbank moest V. meermaals zuchten. ,,Ik snap werkelijk niet waar alle beschuldigingen vandaan komen”, zei hij.

,,De relatie met mijn begeleidster was meer dan alleen professioneel. Wat ik daarmee bedoel? Vult u dat zelf maar in, meneer de rechter. Die bewuste avond waren we in ieder geval speels met elkaar bezig in de auto. Ik probeerde haar zeker niet te wurgen. Het was meer flikflooien.”

Iets wat de begeleidster nadrukkelijk ontkent. Op de telefoon van V. vond de politie naderhand talloze foto’s en video’s van de vrouw, die hij stiekem had gemaakt. Aan een mede-tbs’er vertelde V. verliefd te zijn op zijn begeleidster. ,,Hij is teveel aan haar gaan hechten”, constateerde de officier van justitie ter zitting.

,,Hij verwachtte meer dan professionele hulpverlening, wilde liefde van zijn begeleidster. Hij eiste haar als het ware op. Dat zij weg zou gaan bij de Pompekliniek, was voor V. niet te verteren. Ik ben ervan overtuigd dat hij die avond het slechtste voor had met zijn begeleidster: ik wil er niet aan denken wat er uiteindelijk nog had kunnen gebeuren.” 

Uitspraak over twee weken.