Het is een beetje een ondergeschoven kindje, die biseksualiteit, vertelt Maliepaard. ,,Er is volop aandacht voor homo- en transseksualiteit, maar naar biseksualiteit is nauwelijks wetenschappelijk onderzoek gedaan. Dat terwijl een grote groep mensen in Nederland biseksueel is. Ik wilde in dat gat springen.’’

Als sociaal geograaf was Maliepaard vooral benieuwd naar de dagelijkse ervaringen van biseksuelen. Delen zijn hun geaardheid met anderen? Zijn er publieke plekken - café's, ontmoetingsavonden -  waar zij terecht kunnen? 

Vragen die zich maar wat lastig lieten beantwoorden en daarmee grotendeels het antwoord vormen: ,,Mijn eerste stap in het onderzoek was contact leggen met biseksuelen. Dat bleek knap lastig. Er zijn nauwelijks fysieke plekken waar biseksuele mensen elkaar ontmoeten. En er is weliswaar een belangenorganisatie voor biseksuelen, maar daarvan is slechts een tiental mensen lid. Uiteindelijk heb ik via social media contacten kunnen leggen.’’

Kortom: biseksualiteit in Nederland in het dagelijks leven is zo goed als onzichtbaar. Maar is dat erg? Niet per sé, vervolgt Maliepaard: ,,Maar het is bijvoorbeeld te kort door de bocht om te zeggen dat een biseksuele cafébezoeker zich  in zowel een hetero- als homobar thuis voelt. Ze dreigen juist een beetje tussen en wal en schip te vallen, omdat ze nergens helemaal bij horen. Ze zijn niet in één hoek te plaatsen.’’

Praten over biseksualiteit gebeurt ook nauwelijks, constateerde Maliepaard. ,,Niet omdat er sprake is van schaamte, maar omdat veel biseksuelen hun geaardheid niet relevant vinden. Daarin is wel een verschil met bijvoorbeeld homo- en transseksualiteit, wat toch eerder wordt uitgesproken.’’