Hij kon niet anders dan schrijver worden, is een gedachte die zich halverwege het gesprek opdringt. ,,Wat grappig dat je dit zegt”, reageert schrijver en columnist Thomas Verbogt. ,,Maar ik denk ook dat het zo is. Voor een ander beroep, had ik niet gedeugd.” We hebben het over de enorme binnenwereld die hij met zich meedraagt. Alledaagse voorvallen roepen levendige verhalen en herinneringen in hem op die dan vaak weer een rol spelen in een roman of column. ,,Ook de kleinste dingen hebben betekenis”, vindt hij. Met zo’n hoofd en levenshouding is een praktisch vak waarschijnlijk erg lastig.

Heeft u altijd zo’n grote gedachtewereld gehad?
,,Ik ben ernstig ziek geweest toen ik 3 jaar oud was. Ik kwam in isolatie in het ziekenhuis te liggen en mijn ouders mochten niet op bezoek komen. Ik begon een leven te bedenken, dat tilde me uit die situatie. Mijn fantasie hielp me door die periode heen. Maar de verbeelding bleef nadat ik weer beter was. Bijna automatisch begon ik bij het dagelijkse leven van alles te bedenken. Haast nooit gebeurde er iets zomaar. Mensen om je heen zeggen dan al snel dat je een dromer bent. Dat was ik ook, maar vooral een bedenker van verhaaltjes. Het waren twee levens die ik leidde, wat pretentieuzer klinkt dan ik bedoel, maar zo was ik wel. Voordat ik leerde schrijven, tekende ik verhaaltjes die ik aan mijn moeder vertelde als ze me naar bed bracht. Eigenlijk begon ik met schrijven toen ik 3 jaar oud was.”