Leuk! Tijdens het kleding passen maken we grappen over ons vijftig-plus uiterlijk. We lachen en stralen energie uit. Dat is de afgelopen tijd vaak anders geweest, maar gelukkig komen er steeds meer goede dagen zoals vandaag.

Als laatste gaan we naar een winkel waar we altijd fijn worden geholpen en waar ze vast en zeker dé broek hebben. De enige andere klant in de winkel is een nette blouse aan het passen. Staat haar goed, maar ze geeft aan toch nog iets anders te willen proberen. En zegt daarbij dat haar moeder die week is overleden en dat ze iets zoekt voor het afscheid. 

De verkoopster die haar helpt, barst in tranen uit en begint een monoloog over het overlijden van haar moeder, ruim een half jaar geleden. Ze praat maar door en blijft huilen. Wat is dit? De klant hoort het allemaal beleefd aan. De winkel is niet groot, dus we horen alles.

Onze moeders zijn ook nog niet zo lang geleden overleden en helaas verloren we daarna allebei nog een dierbaar iemand. Ik krijg bijna de neiging om mee te gaan praten en te vertellen wat voor ergs ik heb meegemaakt. Maar natuurlijk doe ik dat niet! Het zou totaal ongepast zijn. Net zoals het totaal ongepast is dat de verkoopster de klant belast met haar verhaal. Iemand die midden in het afscheid nemen zit, die geef je toch de ruimte, die toon je toch je medeleven?

Binnen de kortste keren staan we buiten. We kijken elkaar aan en zijn eigenlijk gewoon in shock over de gang van zaken. Verdriet komt onaangekondigd en er staat geen tijd voor. Maar verdriet kent wel gradaties. Vers verdriet komt eerst. Vers verdriet heeft recht op alle aandacht. Vers verdriet mag nooit worden overruled door iemand die zijn eigen verhaal kwijt wil.

Lieve mevrouw, ik heb de hele week al spijt dat ik niet spontaan in de winkel naar je toe ben gelopen en je sterkte hebt gewenst. Bij deze wens ik je dat alsnog. Maar ik wens je vooral een aantal mensen om je heen die oprechte aandacht voor je hebben!

Anna Burgers uit Beuningen