Die pet past niet meer

Natuurlijk vond men dat niet prettig, maar nadat je uitleg had gegeven over het hoe en waarom, was er wederzijds respect en ging ieder zijns weegs. Je kon nog in je eentje een dienst draaien, in de auto of op de fiets, lekker de wijk in, je oor te luister leggen naar wat zich er allemaal afspeelde. Bij de voorlichting op scholen was er aandacht, zeker bij de kleintjes die het maar wat spannend vonden als er een ‘echte’ politieman- of vrouw in de klas kwam.

Aan de andere kant waren er de verschrikkelijke ongelukken, zelfmoorden, zedenzaken, diefstallen en inbraken. Je kon ongehinderd je werk doen. Mensen hielden afstand en haalden het al helemaal niet in hun hoofd om de politie- en of andere hulpverleners te belagen. De enige foto’s die genomen werden waren van de verkeerspolitie of forensische diensten óf de krant en die stond dan de andere dag in het dagblad.

We gingen zonder kogelvrij vest de straat op met vaak ongemakkelijk zittende kleding. Alle politiebureaus kenden een 24/7 bezetting, door geschoolde politiemensen. Je kende de man/vrouw op straat en die kenden jou. We waren zichtbaar voor iedereen en na de dienst fietste je in uniform naar huis. 

Ook in die tijd waren er mensen die je bloed wel konden drinken en je van alles toewensten, maar kwamen niet bij je aan de deur of belaagden je vrouw of kinderen. Mijn dochter werkt als rechercheur bij de politie en we praten regelmatig met elkaar en als ik uitspreek dat het politievak het mooiste was dat ik heb gedaan, zegt ze: ‘Pa, die pet zou je nu niet meer passen’.

Ton Wiggers uit Terborg