Digibank en digibeet

Na zijn herseninfarct twee jaar geleden is hij beperkt in zijn motoriek. De Vierdaagsewandelaar en voetbalscheidsrechter van weleer is nu een oude man schuifelend achter zijn rollator. Met de afstandsbediening van de tv en de knoppen van zijn sta-op-stoel kan hij goed overweg, maar de telefoon lukt niet meer. Zijn handschrift was altijd al nauwelijks leesbaar, maar nu zijn de krabbels geheimschrift. Ik help hem sindsdien met z’n administratie. Bij de bank is een automatische incasso niet goed verwerkt en daar wil hij meer over weten, dus zoeken we contact.

We wachten inmiddels al ruim een half uur als een verzorgster haar hoofd om de deur steekt en naar mijn zwager roept: ,,Kom je eten?” Ik beëindig de telefoonoproep en zal het ’s middags thuis nogmaals proberen. Bij de derde poging lukt het om contact te krijgen en ik leg de situatie uit. Maar omdat mijn zwager er niet bij aanwezig is en mijn uitleg dus niet kan bevestigen krijg ik geen antwoord op de vraag over de automatische incasso. Ik doe nog een poging om alleen een ja of nee te horen, maar zelfs dat wordt geweigerd.

Ik ben boos!! In deze gemoedstoestand meld ik mijn bevindingen online in de Klachtenkompas en schrijf een felle brief. Een weekje later ondertekent ook mijn zwager de brief en stuur ik deze naar het kantoor van de bank en een afschrift naar de ouderenorganisatie KBO-PCOB.

Een paar dagen later meldt de ouderenorganisatie dat de belangenbehartiger voor bankzaken onze ervaring gaat gebruiken als voorbeeld over de falende communicatie met banken.

Piet Elshof uit Oud-Zevenaar