Mijn tenen lijken te breken bij elke stap die ik zet
Gastschrijvers,,Hoe gaat het?”, vraagt hij als hij bezorgd naar me kijkt. We lopen het Rijnstrangen klompenpad in Zevenaar van veertien kilometer in vijfentwintig kilometer.
Eén klompenbordje missen we. Het brengt ons kilometers lang rechtdoor tot we uitkomen op akkerbouwland. Een boer onderbreekt zijn werk leunend op zijn schoffel en staart ons aan, we lopen toch maar door. Het blijkt doodlopend. Omdraaien en deze weg weer helemaal terug lopen is de enige optie.
,,Hoe gaat het?”, klinkt het weer en wordt door mij beantwoord met een vermoeide blik.
Mijn vriend wijst me op de mooie omgeving. Lichtelijk geïnteresseerd kijk ik op en bevestig dat het grote niets, weiland na weiland inderdaad prachtig is.
We schieten beide in de lach en even vergeet ik hoe moeizaam ik mijn ene been voor het andere krijg en hoe pijnlijk mijn voeten zijn
Als hij voor me loopt draait hij zich vragend naar me om en wil nogmaals ongerust zijn vraag stellen als ik hem voor ben en zeg ‘hoe gaat het?’
We schieten beide in de lach en even vergeet ik hoe moeizaam ik mijn ene been voor het andere krijg en hoe pijnlijk mijn voeten zijn.
Mijn tenen lijken te breken bij elke stap die ik zet. Alsof ik op klompen het klompenpad loop. Op mijn nieuwe schoenen loop ik nog minder goed dan op mijn wilskracht.
Talloze keren klimmen we over prikkeldraad. Houten trapjes ervoor en erachter ter ondersteuning. Elke beklimming lijkt me een obstakel als een berg in Zevenaar.
De allerlaatste prikkeldraadhindernis. De hoogste trap dit keer, het maakt me secondenlang stil en bedachtzaam. Ik stap erop met één been en probeer uit alle macht mijn lichaam mee omhoog te nemen. Been zo hoog als nu nog mogelijk is om het prikkeldraad niet te raken. Aan de andere kant gelukkig een uitgestoken hand die ik dankbaar aanneem.
Ik ben hier nu toch dus maak er maar het beste van.
Bij station Zevenaar zak ik dankbaar uitgeput op het bankje wachtend op de trein naar huis
Even een minuutje op elke bank die naar me lonkt als mijn warme bed om twee uur ’s nachts.
Bij station Zevenaar zak ik dankbaar uitgeput op het bankje wachtend op de trein naar huis. Lekker zitten een uur lang. Ik kan me niets heerlijkers voorstellen.
Odile Doevendans uit Nijmegen
Poll
Ik geef deze bijdrage
-
1 ster (11%)
-
2 sterren (11%)
-
3 sterren (22%)
-
4 sterren (56%)
-
5 sterren (0%)
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Een postkantoor met nuttige dingen en balpennen die er niet grappig uitzien
Sinds vorige herfst is er hier in de wijk weer een postkantoor. Een echt. Dus geen winkel vol hebbedingetjes en rookartikelen met in de hoek een amateuristische balie. Nee, het postkantoor is op en top wat je van een postkantoor verwacht. -
VRAAG & ANTWOORD
‘Mag je autorijden met een koptelefoon op?’
‘Ik zie steeds meer mensen met een koptelefoon op achter het stuur van hun auto zitten’, schrijft lezer Hendrik de Groot in de wekelijkse vraag & antwoord-rubriek van onze autoredactie. ‘Ik heb het idee dat deze mensen de geluiden van buitenaf missen en daardoor niet goed kunnen reageren bij noodsituaties. Is dit niet verboden?’ -
PREMIUM
De rentes gaan weer omhoog, wat betekent dat voor ons spaargeld?
De tijd van negatieve rentes lijkt voorbij. Wereldwijd moet weer betaald worden voor geleend geld. Wie profiteert daarvan en wie betaalt de rekening? Vier vragen over de stijgende rente. -
PREMIUMColumn Martijn Leisink
In de politiek zijn deze wijze lessen vaak vergeten
Onderwijs is veel meer dan kennis alleen. Natuurlijk leren we kinderen taal en rekenen, maar vriendschap en zelfontplooiing zijn minstens zo belangrijk. Daarom geven we leerlingen op school soms groepsopdrachten waarmee ze leren samen te werken. Als ouder kent u vast de verhalen dat uw zoon of dochter als enige in de groep iets heeft uitgevoerd. Goed om te weten dat de rest van de groep thuis hetzelfde verhaal vertelt. -
PREMIUMcolumn tHOMAS VERBOGT
De derdemachtswortel trekken uit een getal van 36 cijfers: ‘Jij kunt weer andere dingen, jongen’
Sommige prestaties zijn fascinerend, ook al weet je niet waartoe ze leiden of wat ze veroorzaken. Zaterdag vestigde in Eindhoven Willem Bouman het wereldrecord hoofdrekenen. Dat deed hij voor de zesde keer. Hij is 82 jaar en weet van geen ophouden. Bemoedigend is dat.
-
PREMIUMmantelzorg
‘Ik heb het idee dat ze het op mijn werk zien alsof ik twee extra vrije dagen heb’
Werk combineren met de zorg voor een van je ouders of kind, veel Nederlanders doen het. Makkelijk is het allesbehalve. 10 procent van de werkende mantelzorgers denkt na over stoppen met werken. Wat kun je doen om het vol te houden? -
PREMIUMcolumn thomas verbogt
Ik zag ze denken: ik lekker sporten, zij werken
Gisteren stopte er ineens een vrachtwagentje van de gemeente in de straat. Twee mannen laadden met haastige tegenzin materiaal uit waarmee een straat of een gedeelte van een straat kan worden afgesloten, alles rood-wit van kleur. Wat nu weer, dacht ik. -
PREMIUMcolumn
Betalen op de vrijmarkt, is dat nog leuk?
Koningsdag zal deze week meedogenloos in tweeën splitsen. Ik hoor dat veel landgenoten de dag nu al als een ‘uitlaatklep’ beleven, geïnspireerd door de gedachte dat het eindelijk allemaal weer mag.
