Nu begrijpen wij hoe onbekende Russen van die fabuleuze wereldrecords konden rijden

Natuurlijk willen wij de eerste keer aldaar die wonderbaan graag bezoeken. Bij aankomst blijkt de baan helaas gesloten. Er staat een bewaker en hij begint tegen ons te spreken en onze tolk vertaalt dat het niet mogelijk is de ijsbaan te bezoeken, maar met wat tenges (de plaatselijke munteenheid) moet het wel lukken. ‘Hoeveel’, vragen we haar. ‘30.000 tenges (ongeveer 2 euro) moet voldoende zijn’, zegt ze.

De bewaker blijkt echter onvermurwbaar, want de week daarvoor is er een bewaker ontslagen voor het aannemen van geld. Teleurgesteld druipen we af.

Plots komt er een grote Mercedes aanrijden en een belangrijke meneer stapt uit en vraagt, ‘what do you want?’.

‘We are from the Netherlands and…’, maar voor wij de zin kunnen afmaken zegt de man, ‘oh, you wanna see the icerink, of course that is possible’. Hij geeft de bewaker opdracht het hek te openen. ‘People from the Netherlands are the best ice-skaters in the world and of course you have to walk on our famous icerink’.

De belangrijke meneer legt uit dat de baan is gebouwd in een bergkom met aan drie kanten een bergwand en als de wind gunstig staat hebben de schaatsers de wind twee keer in de rug en als deze optimale omstandigheden zich voordoen worden de schaatsers, desnoods ’s nachts, uit hun bed getrommeld. Hij wijst op een plek boven de tribunes waar tientallen hotelkamers zijn. Nu begrijpen wij hoe volkomen onbekende Russen in de tachtiger jaren van die fabuleuze wereldrecords konden rijden.

Zeer voldaan vertrekken wij maar niet nadat wij de bewaker nog even 100.000 tenges hebben toegestopt.

Piet Post uit Arnhem