Een jongeman komt aangelopen: vriendelijk gezicht met een open, nieuwsgierige blik. Hij knikt naar me en knoopt een praatje aan. Hij vraagt wat ik die avond heb gedaan. Op mijn antwoord dat ik, als koorzanger, kerstliederen heb gezongen voor de kerstnachtdienst in de Grote Kerk, blijft hij belangstellend doorvragen.

De trein komt er aan. Beide hebben we dezelfde bestemming. In de trein vertelt hij over zijn baantje bij MacDonalds èn… dat hij de volgende dag een proefwerk Duits heeft. Hij zit op de Havo. Ook vertelt hij in sneltreinvaart over zijn privésituatie: gescheiden ouders, die beide weer een nieuw, tweede gezin stichtten. Hij woont – nu weer – tijdelijk bij zijn moeder.

De trein stopt. We zijn er en moeten er uit. We groeten elkaar en wensen elkaar succes. Hij met mijn zingen, ik hem met zijn proefwerk Duits. ,,O ja”, zegt hij en steekt zijn hand uit. ,,Ik heet Kai”. ,,Leuk je ontmoet te hebben”, zeg ik en schud hem hartelijk de hand. ,,Ik heet Bram.”

Beide verdwijnen we in het donker. Hij naar zijn moeder. Ik naar mijn vrouw, die mij afhaalt en in de auto op mij wacht. 

De volgende week op dezelfde dag, op mijn kooravond, één week voor Kerst, herhaalt zich deze ontmoeting. Kai gaat verder met zijn verhaal waar hij gebleven was en vertelt dat hij zijn proefwerk Duits goed heeft gemaakt. Hij vraagt hoe het staat met mijn koorzang en zegt dat hij daar “best wel” van houdt. Kerst gaat hij bij zijn vader doorbrengen vertelt hij nog even op het moment dat we uit de trein stappen.

Onze wegen scheidden zich en we wensen elkaar fijne feestdagen toe.

,,Dag Kai”, roep ik en hij roept terug: ,,Dag Bram.”

Ik moet nog vaak aan deze ontmoetingen in de Kersttijd terugdenken.

Bram Wildeman uit Batenburg.