QR-code scannen bij de sportclub oké, maar door wie dan?

Hannesen is het nog wel, voor bezoekers die de kantine van hockeyclub MHC Oss op zaterdagmiddag willen betreden. De club heeft een zuil met ingebouwde scanner aangeschaft, waar bezoekers zelf hun qr-code op kunnen scannen. Maar hoe dat precies werkt, is nog niet voor iedereen even duidelijk. ,,Dat komt nog wel. Het is een fijn systeem wat ons heel wat werk uit handen gaat nemen’’, vertelt Margo Elemans, voorzitter van de hockeyclub, die er zelf ter controle bij staat. ,,Om zeker te weten dat iedereen het ook doet, staat er altijd 1 iemand bij. Zonder de scanner zouden dat er meer moeten zijn, dus dit scheelt.”

Het vinden van vrijwilligers die qr-codes wilde scannen bleek in eerste instantie moeilijk. ,,Het eerste weekend deden we het met het bestuur, omdat we niemand konden vinden. Nu gaat het beter. We hebben gevraagd wie ons wilde helpen, en hebben een schema met spelers uit verschillende teams die dagdelen scannen. Met die bereidheid zijn we heel blij”, vertelt Elemans, die met haar collega-bestuursleden meer heeft gedaan om ervoor te zorgen dat iedereen die naar binnen wil gescand wordt. Zo is er nog maar 1 plek waar je de kantine in komt, wat bij niemand tot gemor zorgt. 

Bij voetbalclub O.S.S. ‘20, een paar honderd meter verderop, is het anders. Wie daar de kantine wil betreden, wordt niet gecontroleerd en kan zo via elke ingang naar binnen. ,,We hebben geen vrijwilligers kunnen vinden en controleren daarom niet”, vertelt voorzitter Edgar Janssen. ,,Moeite met het vinden van vrijwilligers hebben we toch al, daar hebben we geen corona voor nodig.”

Balen doet hij wel. Het liefst zou hij zich aan de regels houden, want hij weet ook wel dat er iets nodig is om het aantal besmettingen tegen te gaan. Zo is de kantine doordeweeks al dicht. ,,We willen echt wel, maar voelen ons overvraagd. Hoe kunnen we invulling aan de maatregelen geven zonder vrijwilligers? Daarin laat de overheid ons zwemmen. Zo van: zoek het maar uit. Dat is balen, want we doen wat we kunnen.”

Op ramen van de kantine van de club hangen flyers met de daarop geldende coronaregels, die ook op de site staan. Daarnaast biedt de club vijf euro per uur aan degenen die willen scannen. Het aanwijzen van spelers uit voetbalteams die verplicht een dagdeel moeten controleren, om toch iets te kunnen doen, is volgens de voorzitter echter geen optie. ,,Dat hebben we een maand of twee geleden ook al moeten doen met betrekking tot de bardiensten. Logistiek gezien zou dat een drama zijn om te regelen.’’

Janssen hoopt dat de gemeente bijspringt en wijst op gemeentes waarin beveiligers worden neergezet aan de rand van sportparken, en gecontroleerde bezoekers een bandje geeft. Daarmee kunnen zij dan zonder controle hun gang gaan. ,,Dat haalt de verantwoordelijkheden bij de verenigingen weg en zouden wij fijn vinden. Maar zover is het nog niet.“”

Elemans begrijpt de situatie bij haar voetbalburen overigens ergens wel, want ook bij de hockeyclub ging het vinden van vrijwilligers niet vanzelf. ,,Maar je moet als club verantwoordelijkheid nemen. Het is lastig, maar niets doen is geen optie’’, vertelt ze wanneer ze nog maar eens iemand controleert. ,,En ach, ergens is het ook nog best gezellig werk. Je kunt makkelijk een praatje met iedereen maken!’’