Het Achterhoekse theebeschuitje: heerlijk om mee te soppen

Johan Kemper ontwikkelde de Achterhoekse versie van het theebeschuitje toen hij de molen met bakkerij in Bredevoort overnam. De beschuitjes, verpakt in het kenmerkende halfdoorzichtige papier, kregen in de jaren 70 landelijke populariteit. Ze zijn nog altijd in de supermarkt te vinden, al worden ze nu in Enschede gebakken.

Oorspronkelijk werd de traditionele lekkernij gemaakt van oud brood. Dat werd in repen gesneden en aan één zijde in melk gedoopt. De natte kant ging in een bakje met een mengsel van fijne suiker en kaneel waarna het in de oven werd gebakken tot het knapperig was. Later werd er een speciaal deeg voor ontwikkeld.

Twee keer bakken is het kenmerk van beschuit. Dat maakt het lang houdbaar. De Romeinen kenden dat al, al was hun dubbelgebakken biscotum hard. Het was later ook belangrijk voedsel voor zeelieden. Toen bakkers in de loop van de 18de eeuw gist ging gebruiken, werd beschuit licht en bros.

Beschuit komt van de Latijnse benaming biscotum, met daarin bis (twee) en scotum (gebakken). Tweeback was ook hier een oude benaming, het Duits kent Zwieback. 

Overigens is biscuit als benaming voor een kaakje via een Franse omweg van dezelfde oorsprong.