Hotel De Roode Leeuw

De uitbater bracht de interviewster en mij naar een hotelkamer. De rubriek heette ‘In bed met...’ Ik mocht onder de dekens gaan liggen. ‘Maak het jezelf maar gemakkelijk’, zei ze. Dat leek me niets. Ik zat op bed en zij aan het voeteneind. Ik probeerde niet als een goeroe te oreren. Gelukkig waren de meeste vragen erg ontnuchterend.

Een vraag was bijvoorbeeld: ,,Leven je ouders nog?”

,,Dat heeft nog nooit iemand gevraagd.”

,,Misschien is het onze generatiekloof”, zei ze lachend.

Gelukkig vertelde ze ook wat over zichzelf en betrok ze de mensheid terloops. Ze was getrouwd met een boer en zei: ,,Als je veel dieren bij elkaar zet, dan breekt er vroeg of laat een ziekte uit. Maar wij mensen laten dat liever niet gebeuren en redden elkaar.”

 Ik wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Aan de ene kant klonk het alsof je de medemens misschien beter kon laten verrekken, aan de andere kant was het wellicht oprechte verbazing over hoe het zover kon komen met deze wereld.

Bij vertrek zei ik tegen de uitbater: ,,Tot in betere tijden.”

,,Graag. U bent altijd welkom, ik kende u trouwens niet, maar mijn vrouw wel.”

,,Ik wil uw vrouw graag leren kennen.”