In Heelweg worden elke week tachtig dieren waardig gecremeerd: ‘Elk dier is een maatje dat deel uitmaakt van het gezin’

Op het eerste gezicht doet het niet onder voor een reguliere uitvaartonderneming: een afgelegen plek met veel groen en twee schoorstenen die naar de hemel wijzen. Binnen, in de verduisterde ontvangstruimte, staat een doos tissues op tafel en een ruime collectie urnen.

Hier tref je de dood in het klein: van de ovens en de graven tot de urnen, in alles is het wat bescheidener. Maar of het verdriet ook kleiner is, valt te bezien in dit dierencrematorium in Heelweg. Er zijn namelijk mensen die meer van hun dier houden dan van hun partner.

Zegt dat iets over de mens? Over het dier? Of beginnen ze op elkaar te lijken?

Directeur Gwendolin de Jong (48) gaat in het zwart gekleed. Ze is zo kordaat als haar onderneming: schoon, zakelijk en betrokken. Ze zegt: ,,Het verschil tussen mens en dier wordt inderdaad steeds kleiner. Vroeger was het cremeren en uitstrooien. Tegenwoordig wordt er echt afscheid genomen.”

De Jong vindt het belangrijk dat ‘de dood’ geen taboe is, ook niet van dieren. ,,Dieren zijn een gezinslid, een vriend, een maatje dat deel uitmaakt van het gezin.”