Het is dag drie van de nieuwe lockdown en Tom Bakker opent de deur van een plek waar hij officieel niet hoort te zijn. Zijn eigen huis. Hij houdt de deur open, loopt zijn vrouw Els achterna, linksaf de keuken in, en neemt plaats op een stoel met uitzicht op twee boerenbontbordjes aan de muur. ‘Eigen haard is goud waard’ staat erop. En ‘Na regen komt zonneschijn’. Het kan een beetje muf ruiken, zegt hij verontschuldigend. En sorry, maar koffie zit er niet in vandaag.

Kun je een huis nog wel een huis noemen als je er niet meer mag wonen? Nee, zegt zijn vrouw Els. Dit huis is geen huis. Officieel niet. En eigenlijk hebben ze er ook nooit de gebeurtenissen kunnen vieren die je wilt vieren in je leven. Hun 25-jarig huwelijk, het 30-jarig bestaan van hun ingenieursbureau, de geboorte van hun kleinzoon: alle mooie momenten zijn zwart omrand, zegt ze. ,,Dit huis is niks.’’

Dat zit zo.

Na precies honderd rechtszaken kwam begin dit jaar een juridische strijd van twee decennia tot een nieuw dieptepunt. Die strijd is het verhaal van de adressen Rijksweg-Zuid 39 en Rijksweg-Zuid 41, twee oude Betuwse boerderijen. Nummer 39 werd in 2001 verkocht als woonboerderij, een bouwval uit 1915 die door Tom en Els Bakker werd opgeknapt.