Maar hij doet meer dan dat. Als iemand vervoer nodig heeft, staat Leo Stekelenburg (80) paraat. Vaak naar ziekenhuizen in de omgeving, soms verder het land in.

Voor Tafeltje Dekje brengt hij sinds vijftien jaar maaltijden rond. Eerder had hij er vanwege zijn werk geen tijd voor. „Nadat we met onze winkel waren gestopt, werden we benaderd door de Algemene Hulpdienst. Na een jaar hebben we aangegeven dat we wilden helpen. Het leek ons leuk om op deze manier in de running te blijven”, zegt zijn vrouw Gerrie die lang heeft meegeholpen met de bezorging van de menu’s.

Nu doet Leo Stekelenburg het alleen. „We hebben twee groepen maaltijdbezorgers. We hebben zeker helpers nodig. Een keer in de vier weken rijden we onze route. Daar ben je zeven dagen achtereen mee bezig. Ik bezorg de maaltijden op zestien adressen tussen half twaalf en een uur ‘s middags. Soms maak je een praatje. Voor lange gesprekken ontbreekt de tijd. Als mensen vragen hebben, probeer je antwoord te helpen. Soms bel ik naar de hulpdienst als mensen problemen hebben. Het is weleens voorgekomen dat ik dacht: ‘hier moet iets gebeuren’.”

Leo Stekelenburg komt veel eenzaamheid tegen. „Je bent soms het enige contact dat mensen op een dag hebben. Je bent een vertrouwensman voor hen.”

Hij wordt vaak ingeschakeld voor het vervoer van dorpsgenoten. Elke week rijdt hij naar Dreumel. Dan weer stapt iemand bij hem in de auto voor een rit naar de ambassade in Den Haag. „Ik heb ook al iemand naar een begrafenis in Zeist gereden en daar begeleid. Je ontvangt er een kilometervergoeding voor, maar bent toch de hele dag onderweg. Ik doe het graag omdat het dankbaar werk is.”