'Zeegras is onbekend, maar ontzettend belangrijk'

Het gaat niet goed met het zeegras, waarschuwt ecoloog Laura Govers (29). In het Waddengebied bijvoorbeeld lag ooit een zeegrasveld van zo’n 140 vierkante kilometer. Daar is nu bijna niets meer van over. De onbekende grassoort is belangrijk, want het speelt een hoofdrol in de strijd tegen klimaatverandering. Bovendien is zeegras de kraamkamer van vele vissoorten en voedingsbron voor zeekoeien en zeeschildpadden.

onze verslaggever 16-12-14, 08:20 Laatste update: 10:45 Bron: degelderlander

Govers promoveerde op 12 december aan de Radboud Universiteit op haar onderzoek naar de bedreigingen van zeegras.

Luister hier naar de uitleg van het onderzoek in 1 minuut:

Zeegras en klimaatverandering?
"Zeegrasvelden leggen 30 keer zoveel koolstof vast als de regenwouden. Het zorgt ook voor bescherming van onze kusten, doordat ze golven uitdoven en de bodem vasthouden. Zeegras is bovendien goed voor biodiversiteit, maar ook voor de commerciële visserij. Niemand kent het eigenlijk, maar het is ontzettend belangrijk in de natuur. Ik zou dan ook wel de ambassadeur willen zijn van zeegras."

Waar komt die fascinatie voor de onderwaterwereld vandaan?
"Dat begon al toen ik heel jong was. Op vakantie in Frankrijk kreeg ik een duikbril en zo’n snorkeltje. Sindsdien zat ik vaak onderwater. In rotspoeltjes aan de Franse kust, in de Meerse Plas bij Den Dungen, waar ik opgroeide. Alles werd besnorkeld. Niet dat in die Meerse Plas zoveel zat. Ik was al blij met kikkervisjes."

Wat blijken de grootste bedreigingen?
"Menselijke werkzaamheden zoals aan die dijk veranderen de dynamiek. De tijd dat een zeegrasveld door eb en vloed droogvalt bijvoorbeeld. Belangrijk is ook de bodemkwaliteit. Vooral de aanwezigheid van het giftige sulfide, van dode dieren en planten, is van invloed. Daar hebben zeegrasvelden wereldwijd last van."

Heb je hier oplossingen voor gevonden?
"In Mauritanië ligt een enorm zeegrasveld van 400 vierkante kilometer. Ook daar zit veel sulfide in de grond. We ontdekten dat het daar overleeft door samenwerking met bepaalde schelpdieren. Die zitten tussen de wortels en eten juist dat sulfide. Dankzij bacteriën in hun kieuwen halen ze er energie uit. Omgekeerd gebruiken zij het zuurstof dat het zeegras via de wortels in de bodem pompt."

"Die samenwerking vormt waarschijnlijk de basis voor dit ecosysteem. Dat zou je misschien kunnen sturen in andere gebieden. Er zijn veel herstelprojecten die niet goed verlopen. Daar kunnen we deze kennis goed bij gebruiken."