Bas Verwijlen in actie op de Spelen van 2016 in Rio de Janeiro. © Foto: SCS/Sander Chamid

Ook het feestje van Verwijlen moet op de lange baan

Bas Verwijlen had zondag 22 maart rood omcirkeld in zijn agenda staan. ,,Ik had dan iets feestelijks gepland omdat het dan vermoedelijk zeker zou zijn dat ik me weer voor de Olympische Spelen had geplaatst”, vertelt de 36-jarige degenschermer. Hij had nu voor een World Cup in Buenos Aires moeten zijn, maar zit thuis in Den Bosch. ,,Ik heb net nog door de brievenbus met mijn buurvrouw staan praten. Het zijn rare tijden.”

Max van der Put 18-03-20, 11:53

Door Max van der Put

Maar hij kan zijn werk als recruiter bij de politie ook thuis doen. ,,Studenten werven voor de politie-academie kan ook via video en de computer. En verder ben ik veel bezig met mensen die door solliciteren binnen de politie. Ik ben altijd jaloers geweest op concurrenten uit andere landen die zich volledig op het schermen konden richten, maar nu prijs ik me gelukkig dat ik er altijd wat naast heb gedaan. Daardoor is het zwarte gat een stuk minder groot. En we hebben een kleine thuis en mijn vrouw is weer bijna 30 weken zwanger. Dat helpt ook bij het relativeren.”

Hij benadrukt meermaals dat sport nu op de tweede plaats komt en dat het bestrijden van het coronavirus alle aandacht moet krijgen. Intussen houdt Verwijlen zichzelf nog wel fit voor het geval de Olympische Spelen toch nog doorgaan. ,,Japanners zijn trotse mensen. Die doen er alles aan om de Spelen niet te hoeven schrappen. En in Azië is het virus nu al over z’n hoogtepunt heen, zo lijkt het. Maar dan nog zie ik een hoop mitsen en maren. Wat doe je met de kwalificatie bijvoorbeeld. Ik sta er goed voor, dus van mij mogen ze het hier bij laten. Maar ook: als de Aziaten allemaal al weer volle bak kunnen trainen en wij nog niet, dan kom je anders voorbereid op die Spelen aan.”

Geen degen aangeraakt

In zijn ‘thuis-gym’ houdt Verwijlen - die al meedeed aan drie Olympische Spelen - zijn conditie op peil. ,,Maar een degen heb ik al even niet meer aangeraakt. Dat is wennen en het is vervelend, maar ik kan het wel in perspectief plaatsen. Mijn vrouw is Italiaans; haar familie daar mag niet eens meer op straat lopen. Ja, eventjes om naar de winkel te gaan. En als je een hond hebt, dan heb je geluk. Hopelijk komt het hier niet zo ver, maar ik ben er wel een beetje bang voor. En het lijkt er ook al wel een beetje op. Ik woon in het centrum van Den Bosch; als ik buiten loop, ben ik een van de weinigen. Het lijkt wel een spookstad. En als je een kuchje hoort, ben je op je hoede. Het is heel onwerkelijk allemaal. Maar we moeten er met z’n allen doorheen.”