Het is mei 1973, 10.25 uur op een dinsdagochtend, als Willy Egbers naar de de vruchtbaarheidskliniek in Oosterbeek loopt. Hij herinnert zich wat de dokter tegen hem heeft gezegd: een zaaddonor moet niet te vroeg en niet te laat komen. In zijn binnenzak heeft hij een potje verse sperma dat hij dicht tegen zich aandrukt om het goed warm te houden. Hij mag niet bij de voordeur aanbellen; hij moet achterom, via de keuken.

Het is de eerste keer dat Egbers zijn bijdrage levert. Dat zal hij daarna nog zeven jaar lang, een keer per maand, blijven doen. En zo wordt hij de biologische vader van een groot aantal donorkinderen.

Dit is het verhaal van de verdwenen spermakliniek van een kinderarts in ruste (1906-2001) die in Oosterbeek neerstrijkt. Hij begon, na zijn pensioen, in 1971 een huisartsenpraktijk en niet veel later een particuliere vruchtbaarheidskliniek, met als specialisatie Kunstmatige Inseminatie Donorsperma (KID).

Het gebeurde in een tijd dat kunstmatige inseminatie nog in de kinderschoenen stond en Nederland maar een paar klinieken telde. Regels waren er nog amper op dit terrein. De Oosterbeekse arts, wiens vrouw Emma bij de Arnhemse abortuskliniek Mildredhuis werkte, ging gewoon aan de slag. In zijn eentje.

De loop kwam er al snel in bij Kliniek Oosterbeek. Van heinde en verre kwamen wensouders, van wie de man onvruchtbaar was of zwak zaad had, naar het dorp bij Arnhem. Vanuit heel Nederland – en vooral Limburg, Brabant en Gelderland – stuurden huisartsen en gynaecologen mensen met een kinderwens door naar Oosterbeek. Voor de dokter was de grootste uitdaging om zaaddonoren te werven. Hij vond ze. Soms letterlijk om de hoek.

_{Lees verder onder de video.}