Toen mijn vriendin de volgende dag over kwam en ook de schaatsen onder bond, werd het al een stuk leuker. Het was trouwens wel even glibberen van het spekgladde Unksepad naar de ijsvloer.

We moesten ook nog even opzij voor brandweer en ambulancepersoneel die een man met een gebroken heup van het bevroren water hadden gehaald. Mijn schaatsmaatje wilde iedereen op de foto zetten en bood om de haverklap mensen aan om de telefoon even over te nemen voor een mooi plaatje.

Dat is nog eens een leuke manier van contact maken. Na 10 kilometer rondjes draaien, vonden we het wel mooi geweest.

De volgende dag gleed ik met mijn zoon over het terrein tussen spoorbrug en Oude Kerk. Vooral bij de brug was de ijsvloer prachtig. Bijna maagdelijk. Ik begon het met de minuut leuker te vinden. ,,Het is echt fantastisch’’, zei ik tegen hem. ,,Dat heb je nu al tien keer gezegd’’, antwoordde hij.

Overigens duurde de euforie van de gladde ijsvloer, de immense snelheid en soepele slag maar een meter of 300. Daarna moest er gedraaid worden en stond de wind er weer recht op. Tijd voor oud-Hollandsch klunen.

Zondag was de laatste vorstdag. Ook al deed alles pijn, er moest geschaatst worden. Eerst weer met zoon, daarna met dochter en haar vriend. Aan het einde van de dag begon ik naar de lente te verlangen.

En naar ijs, maar dan met een laagje chocola eromheen.