Bang dat de bijna 10.000 kilometer tussen Johannesburg (Zuid-Afrika) en het gemeentehuis in Rhenen zijn werk bemoeilijkt, is Hans Boerkamp (48) niet. ,,Dat moet wel lukken, na meer dan een jaar thuiswerken’’, zegt de wethouder. ,,Daarbij zullen mijn collega-wethouders bijspringen als dat nodig is.’’ 

,,Bij het zoeken naar een geschikt verblijf waren - naast genoeg ruimte voor een gezin van vijf - een zwembad en goede wifiverbinding de enige vereisten. De school voor de oudste twee kinderen gaat online gewoon door. Dat biedt mij ook gelegenheid voor Zoom-meetings en Teams-vergaderingen.’’

Toch zal het voor de familie Boerkamp een reis worden om nooit te vergeten. Als alles volgens plan verloopt, is het gezin op de terugvlucht naar Nederland een broertje rijker. ,,5 jaar oud is de jongen nu. Achtergelaten in een weeshuis. En straks hopelijk weer onderdeel van een fijn gezin.’’

Wanneer ontstond bij jullie de gedachte een kind te adopteren?
,,Eigenlijk leefde dat idee altijd al. Nog voor mijn vrouw en ik elkaar leerden kennen, voelden wij allebei iets voor adoptie. Na de geboorte van ons tweede kind hebben we gezegd: de derde mag een kind zijn dat nu al op aarde is.’’

Heeft u enig idee waar dat gevoel vandaan komt?
,,Dat vind ik moeilijk te zeggen. Ik weet nog dat ik als kind naar de tekenfilmserie Remi: Alleen op de wereld keek. Het verdriet van zo’n jongetje, die in zijn eentje door de straten zwierf. Het greep me aan.  

Later, als twintiger, heb ik tweeënhalf jaar in Zuid-Afrika gewerkt. Een adembenemend land. Maar ik werd er ook geconfronteerd met het grote aantal weeskinderen dat er in weeshuizen en op straat leeft. Toen mijn vrouw en ik in 2013 aan het adoptieproces begonnen, hebben wij daarom onze voorkeur voor Zuid-Afrika uitgesproken. Om iets te betekenen voor het land dat wij liefhebben.’’

Het gaat nu gebeuren. Alleen een Zuid-Afrikaanse rechter moet de adoptie nog bekrachtigen. Hoe bereid je je voor op de komst van een adoptiekind?
,,Daar kan ik inmiddels wel een boek over schrijven. Het startsein was zeven jaar geleden. Toen kregen wij in Nederland toestemming van de Raad voor de Kinderbescherming. Dan ben je als ouders gekeurd en geschikt bevonden om een kind te adopteren. Maar dan begint het pas.

Wij meldden ons aan bij een adoptiebureau, waar na enige tijd een dossier van ons werd opgemaakt. Die procedures gaan allemaal heel strikt. Gelukkig maar. Het is niet zo dat er lukraak een kind bij een gezin wordt gezocht. Nee, juist andersom. Het kind staat centraal. En het is slechts hopen dat de familie Boerkamp dan ooit geschikt wordt geacht.’’

Wanneer kwam dat moment?
,,Uiteindelijk in februari van dit jaar. Ons dossier lag al ruim drie jaar in Zuid-Afrika te wachten. Ik zat met de burgemeester en wethouders in een vergadering toen mijn telefoon ging. Er was een match en mijn vrouw en ik kregen een naam, foto en dossier van een jongetje opgestuurd.

Ik heb alles laten vallen en ben direct naar huis gereden. Om van blijdschap de vlag uit te hangen, maar ook om gelijk van alles te regelen. Ik geloof dat we de volgende dag al met de kinderkamer bezig waren. Want zodra je een kind krijgt toegewezen, kun je al worden opgeroepen in de Zuid-Afrikaanse rechtbank.

Als adoptieouders word je pas op de hoogte gesteld als alle autoriteiten akkoord hebben gegeven. Dan is er dus al een heel proces doorlopen en kan het snel gaan.’’

En dat duurde uiteindelijk weer een paar maanden?
,,Ja. Opnieuw begon het wachten op in de hoop op een snel bericht. Met als enige voordeel dat wij als gezin nog meer tijd hadden om voorbereid te zijn op de komst van het jongetje. Als je je daar überhaupt op kunt voorbereiden. Want ondanks dat alles is geregeld, blijft de aanstaande kennismaking erg spannend. Hoe gaat dat voor hem zijn? Ik kan me voorstellen dat hij in paniek raakt. Wie zijn die mensen? Kom ik hier nog terug? Wij krijgen gelukkig goede begeleiding, maar het blijft lastig inschatten hoe de kennismaking zal zijn.’’

Aan de warmte van jullie gezin zal het in ieder geval niet liggen.
,,Het kost wat tijd om aan elkaar te hechten. Daar zijn die weken in Afrika ook zo belangrijk voor. Wij gaan het zo leuk, fijn en goed mogelijk voor hem maken. Samen met onze andere kinderen. Ook zij hebben naar dit moment toegeleefd. Wij willen hem de zorg geven die nodig is. En hem vooral het gevoel geven dat hij een familie heeft.’’